ନାରୀ

ଅଇରୀ ଯାହାର

ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ

ନାରୀ ବୋଲି ଅଭିହିତା 

ସୃଷ୍ଟି ସରଞ୍ଚନେ

ଜାତିର ରକ୍ଷଣେ

ଶକ୍ତିମୟୀ ସେ ସମ୍ଭୁତା ।

ତ୍ରିବେଣୀ ସଙ୍ଗମ

ସ୍ୱରୂପ ଯାହାର

ଜନନୀ ଭଗିନୀ ଜାୟା

ମମତାର ଝର

ସମ୍ପର୍କର ଧାର

କରୁଣାର ଘନ କାୟା ।

ପ୍ରେମର କୋଣାର୍କ

ତ୍ୟାଗର ପ୍ରତୀକ

ମମତାର ବାରଣାସୀ

କ୍ଷମଶୀଳା ହୋଇ

ଜଗତ ଗଢ଼ଇ

ସଂକଟେ ସଦା ସେ ଖୁସି ।

ସ୍ୱମତ ବାଢ଼ିଣ

ସମ୍ମାନ ଦିଏ ସେ

ହୀନ ନଭାବିଣ କାରେ

ସର୍ଵଂସହା ହୋଇ

ସଂସାର ବେଭାରେ

ଜୀବନ ଧରମ ପାଳେ ।

ଅସୁର ବିଧ୍ୱଂସୀ

ପାପକୁ ବିନାଶେ

ଧରି ଜ୍ବାଳାମୟୀ ରୂପ 

ଶାନ୍ତିର ଦୂତ

ଦୁଃଖ ଅପ୍ରମିତ

ନାଶେ ସେ ଦୁରାତ୍ମା କୋପ ।

ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

ବାନ୍ଧିଦିଏ ନାରୀ

ପଣତ କାନିରେ ତାର

ନୀଳକଣ୍ଠ ହୋଇ

ସଂସାର ଗରଳ

ପିଇଥାଏ ବାର ବାର ।

ଅବଳା ଦୁର୍ବଳା

ନିଷ୍ପେସିତା ନୁହେଁ

ସକଳ ଶକ୍ତି ଆଧାର

ଆହ୍ୱାନର ବୀଣା

ବଜାଇ ଦେଇଣ

ସମାଜେ ଆଣେ ସୁଧାର ।