ମୁଁ ପରଦେଶୀ ଶ୍ରମିକ କହୁଛି

କେ କହେ ଆମକୁ ଗୋଟି ଶ୍ରମିକ ଯେ 

କେ କହେ ଆମକୁ ଦାଦାନା 

କିନ୍ତୁ ;

ଆମେ ଯେ ଗଢିଛୁ 

କେତେ ଭିତ୍ତି ଭୂମି 

କେନାଲ ବଂଧଠୁ ଦେଉଳ ପ୍ରାସାଦ 

ରାଜ ରାସ୍ତା କେତେ ଚିକ୍କଣା !

କେବେ 

ବୁଣାକାର କେବେ ଶିଳ୍ପକାର 

କେବେ ଖୋଳୁ ଆମେ ଖଣି 

ଆମରି ଶ୍ରମରେ 

ସୁକୁମାରୀ ବିଲେ 

ହସେ ମାତା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରାଣୀ !

ମହାମାରୀ ଏବେ ଯାହାକୁ କହୁଛ 

ଏ ନୁହେଁ ଆମ ଭିଆଣ 

ଧନ ମାନ ଲୋଭି କୃର ସାମ୍ୟବାଦୀ 

ବିଶ୍ୱେ ଦେଲା ଏ କଷଣ !

ତୁମେ କୁହ ଭାଇ

ଅଧା ଭୋକ ପେଟେ 

କେତେ ଦିନ ପଡ଼ିଥାନ୍ତୁ 

ନିଜ ଭିଟାମାଟି 

ମାଆର ମମତା 

କେତେ ଝୁରି ହୋଇଥାନ୍ତୁ !

ଆମ ମାଁ ବାପ

ସ୍ତ୍ରୀ  ପିଲା ଛୁଆ 

ଚାହିଁ ଚାହିଁ ଆମ ବାଟ 

କେବେ ଅଧା ଖିଆ

କେବେଯେ ଅନିଦ୍ରା 

କେବେ କଲେ 

ପୂଜା ପାଠ !

ଆମ ଫେରନ୍ତାରେ 

ଡର ନହିଁ ତୁମେ 

ଆହେ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ 

ଏ ମହାମାରୀରେ ପୀଡିତ 

ହୋଇନୁ ଯେ ଆମେ 

କରିପାର ପରୀକ୍ଷଣ !

ଆମେ ଯେ ଫେରିଲେ 

ଏ ପର ଦେଶରୁ

ପାଳିବୁ ସବୁ ନିୟମ 

ଏହି ମହାମାରୀ ହାରିଲା 

ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିବୁ 

ହୋଇ ଆମେ ସଚେତନ !

ତୁମେମାନେ କେହି ଆମ ଫେରାନ୍ତରେ 

ହୁଅ ନାହିଁ ଅସ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ 

ମହାମାରୀ ଆଉ

ସଂକ୍ରମିବ ନାହିଁ 

ରହିଲେ ଆମେ 

ତଟସ୍ଥ !

ଜଗା ବଳିଆର 

ମାଟିରେ ଜନ୍ମିଛୁ 

କରୁଛୁ ଏତିକି ପ୍ରଣ 

ମହାମାରୀ ପରେ ପୁଣି ହସାଇବୁ 

ଏହି ଧରିତ୍ରୀକୁ 

କରି ଆମ ଶ୍ରମ ଦାନ 

କରି ଆମ ଶ୍ରମ ଦାନ !

***