ମୁଁ ଚିଠି

ମୋବାଇଲ ନାନୀ ଭାରି ଢଙ୍ଗ ତୋର

କେତେ ଲୋ ଦେଖେଇ ହେଉଛୁ

ଯେବେଠୁ ଆସିଲୁ ଏଇ ଦୁନିଆକୁ

ମୋ ସ୍ଥାନ ତୁ ଛଡେଇ ନେଇଛୁ।

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ଲୋକଙ୍କ ସାଥିରେ

ରହୁଥିଲି ମୁଁ ସାଥି ହୋଇ

ସମ୍ପର୍କର ଦୁରତାକୁ କିଛି ଶବ୍ଦ ଦ୍ୱାରା

ଦେଉଥିଲି ମୁଁ ଲିଭେଇ।

ଡାକବାଲା ଯେବେ ମତେ ହାତେ ଧରି

ଗାଁ ମଧ୍ୟେ ହେଉଥିଲା ପ୍ରବେଶ

ଗାଁ ଲୋକ ସବୁ ଆତୁର ହୋଇଣ

ଶୁଣୁଥିଲେ ନିଜ ସନ୍ଦେଶ।

ଆସିଲା ଦିନଠୁ ମୋର ଶତ୍ରୁ ସାଜି

ଛଡେଇ ନେଲୁ ତୁ ମୋ କର୍ମ

ପ୍ରଥମେ ସନ୍ଦେଶ ତା ପରେ ଟଙ୍କା ନେଣଦେଣ

ସହିବ କି ତୋତେ ଧର୍ମ।

କ୍ଷଣିକ ମଧ୍ୟରେ ଅତି ସୁବିଧାରେ

ବାର୍ତ୍ତା ପଠେଇଇବା ହେଲା ସରଳ

କିନ୍ତୁ ମହତ୍ତ୍ୱ ମୋର କମିଲାଣି ଏଠି

ଲୋକେ ଭୁଲିଯିବେ ମୋତେ ଚଞ୍ଚଳ।

ହୋଇନପାରେ ମୁଁ ତୋ ସମକକ୍ଷ

ନାହିଁ ମୋ ପାଶେ ତୋ ସମଗୁଣ

କିନ୍ତୁ ରାସ୍ତାରେ ତୋର ବାଧା ହେବିନି ଲୋ

କହୁଛି କରି ମୁଁ ପଣ।

ମନେ ରଖିବ ରେ ଦୁନିଆର ଲୋକ

ଚିଠି ବୋଲି କେହି ଥିଲା

ଆଧୁନିକତାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଗେ

ସେ କିପରି ମରିଗଲା।