ମୋ ପ୍ରିୟା

ମୋ ପ୍ରିୟା ବଦନ ଦେଖି ଲାଜେ ଜହ୍ନ

ବାଦଲେ ମୁଖକୁ ଢାଙ୍କେ

ମୋ ମନ ତୂଳିରେ ମାନସ ପଟରେ

ପ୍ରିୟାର ଛବି ମୁଁ ଆଙ୍କେ l

ମୋ ପ୍ରିୟା ବଦନ ତାର ଅପଘନ

କିଏ ହେବ ତାର ସରି

କି ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ମେନକା ଅପ୍ସରା

ଲାଜେ ଯିବେ ଅପସରି l

ଚମ୍ପାଫୁଲ ରଙ୍ଗ ଚାରୁ ଅପଘନ

ସରୁ କଟୀ କମନୀୟ

ସୁନେଲି ପାଟରେ ଝଟକୁ ଥାଏ ସେ

ତା ରୂପ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ l

ତା ଶାଢ଼ୀ ପଣତ ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ

ଶୋଭେ ମୋତିହାର ଗଳେ

ଆବର୍ତ୍ତିତ ନାଭି ନିମ୍ନରୁ କୁଞ୍ଚିତ

କୁଞ୍ଚ ଝୁଲୁଥାଏ ତଳେ l

ପକ୍ଵ ବିମ୍ବଫଳ ରକ୍ତିମ ଅଧର

ଚାହାଣୀ ମୃଗନୟନା

ନାକରେ ବସଣି ଜୁଡ଼ାରେ ଗର୍ଭକ

ଚାଲି ତା ଗଜଗମନା l

ହସିଦେଲେ ପ୍ରିୟା ତା ରୂପ ଲାବଣ୍ୟେ

ସର୍ବେ ହୋଇଯିବେ ବଶ

ଲାଜେ ହସିଦେଲେ ପ୍ରିୟା ମୋର ଥରେ

ଭାବି ଦେଖ ହେବ କିସ l

ତା ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନେ ନାହିଁ ଉପମେୟ

ଉପମା ଦେବାକୁ ମୋର

ଲକ୍ଷେ ଶିବ ପୁଜି ପାଇଛି ପ୍ରିୟାକୁ

କୃପା କଲେ ମହେଶ୍ୱର l