ମୋ ମାଆ

ମହଣ ମହଣ ସ୍ନେହ ବାତ୍ସଲ୍ୟରେ

ହୃଦେ ଭରିଥିଲା ଜନନୀ ମୋର ,

କେଜାଣି କିପରି ଦିନ କଟିଗଲା

ଜଣା ପଡିଲାନି ସେଇ ଘରର ।

ଆଞ୍ଜୁଳା ଆଞ୍ଜୁଳା ଝରି ପଡୁଥିଲା

ସ୍ନେହ ମନ୍ଦାକିନୀ ଶ୍ରଦ୍ଧା ତାହାର ,

ସନ୍ତାନର ସୁଖ, ଦୁଃଖରେ ସୀମିତ

ରହିଥିଲା ତା'ର ଛୋଟ ସଂସାର ।

ଅଳି , ଅରଦଳୀ ମାଆ ପାଖେ ଥିଲା

ବାପାଙ୍କୁ ତ' ଡର ଥିଲା ଆମର ,

ମାଆର ପଣତ ଆମ ପାଇଁ ଥିଲା

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସୁମନର ଅମୃତ ଝର ।

ମୋ' ମାଆ ମୋ ପାଇଁ ସବୁକିଛି ଥିଲା

ତା'ର କୋଳ ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖ ଅପାର ,

ଦୁଃଖ ଟିକେ ଦେଖି ଦେଲେ ଆଖି ତଳେ

ତା' ଚକ୍ଷୁରୁ ଝରେ ଲୋତକ ଧାର ।

ତା'ର ସ୍ନେହାବୋଳା ମଧୁର କଥାରେ

ମଲମ ଲାଗଇ ହୃଦ ଭିତର ,

କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ ଚାଲିଯାଇଛି ସେ'

ଅଫେରା ରାଇଜେ କରିଛି ଘର ।

ନିତି ଲୁହ ଭିଜା ନୟନ ଖୋଜଇ

ସ୍ନେହ ରଙ୍କୁଣି ମୁଁ' ମାଆ କୁ ମୋର ,

ଜାଣିଛି ଯଦିଓ କେବେ ଫେରିବନି

ଶୁଣିବନି "ମାଆ" ଡାକ କାହାର ।

ତଥାପି କାହିଁକି ଏ' ଅବୁଝା ମନ

ନିତି ଖୋଜୁଅଛି ଅସ୍ତିତ୍ବ ତା'ର ,

ମୋ' ରକ୍ଷା କବଚ ମୋର ମାତା ଥିଲା

ହରାଇ ଦେଇଛି ମାତାକୁ ମୋର ।

ହୃଦୟ ଭିତରେ ଅଲିଭା ଅକ୍ଷରେ

ଲେଖାଅଛି ସେହି ବେଦନା ସ୍ୱର,

ସଂସ୍କାର ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣା ଶକୁନ୍ତଳା ନାମ୍ନୀ

ପୁଣ୍ୟମୟୀ ମାତା ଥିଲା ମୋହର ।