ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ

ଜନମ ଭୂଇଁ ମୋ କେତେ ଯେ ନିଜର

    ନିଇତି ମୁଁ ତାକୁ ଝୁରେ

ମୋ ଜନମ କାଳର ଏନ୍ତୁଡି ପାଉଁଶ

    ପଡିଅଛି ସେହିଠାରେ ।

  ଯେଉଁ ମା କୋଳେ ଜନମ ଲଭିଲି

    ପାଦ ଦେଇ ଠିଆ ହେଲି

 ଧୂଳି ଧୂସରରେ ସ୍ନେହ ଶରଧାରେ

    ତା କୋଳେ ମୁଁ ଗଡୁଥିଲି ।

  ଶରତ ରାତିରେ ପୁନେଇଁର ଜହ୍ନ

  ଯେବେ ପୂରୁବ ଆକାଶେ ଦିଶେ

 ଜନମଭୂଇଁ ମୋ ଶିରୀ ସୁଷମାରେ

    ଗେହ୍ଲା ଝିଅ ପରି ହସେ ।

 ବାଲ୍ୟକାଳେ ମୁହିଁ ଦେଖିଥିଲି ଯହିଁ

   ଶରତ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା କୁଆଁରୀ ଗୀତେ

 ପୁଞ୍ଚି ଖେଳ ମେଳେ କୁଆଁରୀ ସଭିଏଁ

  ଭିଡ ଲାଗିଥାଏ ପ୍ରେମ ସଂଗୀତେ ।

    ସୂରୁଜ ଉଏଁ ନୀଳ ଆକାଶେ

     ସୁନା ଥାଳିପରି ଦିଶେ

   ସଞ୍ଜ ଆସିଲେ ଜହ୍ନ ମାମୁଁଟି

    ବଉଦ ଫାଙ୍କେ ହସେ ।

  ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଭୁଇଁ

ଗାଁ ଦିଅଁ ପୀଠ ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତ କଥା  

 ବାରମାସେ ପୁଣି ତେର ପରବରେ

 ମଣ୍ଡା ଯେ କାକରା ଆରିସା ପିଠା ।

   ଗାଁ ଟି ମୋର କେତେ ବଢିଆ

  ସବୁଜିମା ମୟ ସେ ଧାନ ଖେତ

  ମନେପଡେ ଆଜି ଗାଁ କଥା ମୋର

    ପିଲାଦିନ ସାଥୀ ସେ ସଂଗାତ 

   ସୁଜଳା ସୁଫଳା ସବୁଜିମାମୟ

  ସେ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳିକୁ ମୋ ପ୍ରଣିପାତ ।।