ଲଗାଅନି ମଣିଷ ଗଛ

ଗଛଟିଏ ଲଗାଇଦିଅ ବାଡିରେ

ତା ମୂଳେ ଖତ ସାର ପାଣି ଦେଇ

ଯତ୍ନେ ବଢାଅ ଛୋଟରୁ କରି ବଡ

ବେଇମାନ ହେବନି ସେ କେବେ

ଫେରାଇଦେବ ସୁଧମୂଳ ସହ

ତୁମ ପରିଶ୍ରମର ଫଳ ।

ଦେଇ ଜାଣିଛି ସେ ନେଇ ଜାଣିନି

ଦେବାରେ ତାର ଅତି ଆନନ୍ଦ

ମୁଣ୍ଡ ନଇଁ ହସିହସି କୃତଘ୍ନତାରେ

ବିନା ସ୍ଵାର୍ଥେ ଅଜାଡି ଦିଏ 

ଯନ୍ତ୍ରଣା ହେଲେ ବି ତାକୁ

ନିରବେ ସହିଯାଏ ସକଳ ।

ଗଛ ପରି ହେବନି କେଵେ ଏ ମଣିଷ 

ଭଲ ମାଟି ସାର ପାଣି ପାଇ

ବଢିଯିବ ସିନା ହୃଷ୍ଟପୃଷ୍ଟ ହୋଇ

ଦେହର ଗୋଟେ ଫଳ ଫୁଲ ପତ୍ରର ଅଂଶ

କାହାରିକୁ ଦେବାକୁ ଭାରି ସେ କୁଣ୍ଠିତ 

ଦେବନି ନଇଁବାକୁ କାହାପାଶେ ତାର ଲଲାଟ ।

ବିଶ୍ଵାସରେ ବିଷ ମିଶାଏ

ରାଗ ହିଂସା ଛନ୍ଦ କପଟର ନିଆଁ ଜାଳି

ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥ ପାଇଁ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଇ ଜାଣେ

ଏକା ଏକା ବଞ୍ଚିବାର ନ୍ୟାୟରେ

ନିଜେ ନିଜକୁ ଝୁଣି ଖାଉଥାଏ 

ଭୋକ ବିକଳେ ସପ୍ତଫେଣୀ ଖାଏ ଯେମିତି ଝଟ ।

ଲଗାଅନି କେବେ ମଣିଷ ଗଛ

ପ୍ରତାରଣା ବିଶ୍ଵାସଘାତକ ମାଟିରେ

ଯେତେ ଗଙ୍ଗା ଜଳ ଢାଳିଲେ

କଣ ହେବ ଗଛ ସିନା ଦ୍ରୁମ ପାଲଟିବ

ତୁମ ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ ପତ୍ରଝଡା ଦେବେ ଅକାଳେ

ଆସିବନି କେବେ କାହାର କିଛି କାମରେ ।

କଥା ସିନା ପାରେନି କହି ସେ

କାମରେ ଦେଖାଏ ଅନେକ

ତ୍ୟାଗ ନିସ୍ଵାର୍ଥପରର ବୀଜରୁ ଜାତ

ମରିଯିବ ପଛେ ଧୋକା ସେ ଦେବନି

ବଳି ଦେଇ ତାର ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗ

ସଦା ନିଖୁଣ ସେ ତାର ମହାନତା ଗୁଣରେ ।