କରନାହିଁ ଅପକର୍ମ

 ସବୁ ଅନର୍ଥର ମୂଳରେ ମଣିଷ 

ମିଛେ ଦିଏ ଭାଗ୍ୟ ଦୋଷ 

ମୁଁ, ମୁଁ ହୋଇ ଆତ୍ମଗର୍ବେ ମାତି 

କରେ ନିଜ ସର୍ବନାଶ । 

ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ପାଏ ଯେଉଁ ଦୁଃଖ 

ଫଳ ତା ନିଜ କର୍ମର 

ଭାଗ୍ୟରେ ମୋ ଥିଲା, ଦଇବ ସାଧିଲା

 ଭାଳି ହୁଏ ନିରନ୍ତର ।।

 ଧନ, ରୂପ, ଯଉବନର ମୋହରେ

 ଧର୍ମ, କର୍ମ ଯାଏ ଭୁଲି

 ଗର୍ବ, ଅହଂକାର ହିଂସା ଓ ସ୍ୱାର୍ଥରେ

 ଦିଏ ସେ ନିଜକୁ ଜାଳି ।

ସମ୍ପତ୍ତି ଲୋଭରେ ରକ୍ତକୁ ଚିହ୍ନେନା 

ଆଚରେ ଛନ୍ଦ, କପଟ, 

ମାନବିକତାଠୁ ଯାଏ ସେ ଦୂରେଇ

 ଆଦରେ ଘୃଣାର ବାଟ ।।

 

କୋଉ ଜନମର ଫଳ ମୁଁ ଭୋଗୁଛି... 

ଭାବି ବୁଝାଏ ମନକୁ

 ଏ ଜନ୍ମର ଫଳ ଏଇ ଜନମରେ 

ପଡିଥାଏ ଭୋଗିବାକୁ । 

ସଂସାର ଯାକରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜନ୍ମ ପରା 

ଅଟେ ମଣିଷ ଜନମ.... 

ସ୍ୱାର୍ଥ ଲାଳସାରେ, କ୍ଷଣିକ ମୋହରେ..

 କରନାହିଁ ଅପକର୍ମ... 

କର ନାହିଁ ଅପକର୍ମ ।।