କଳ୍ପନା କେବଳ କବିର

କେଉଁ ଉପାଦାନେ ଗଢିଲେ ବିଧାତା

ହୋଇଗଲି ଭାବୁୁୁକଟେ, 

ତୁମେ ନ ଥିଲେ ଗୋ କଳ୍ପନାରାଣୀ 

ମୋ ଗୀତ ରହେ ଅଧା ବାଟେ ।

ତୁମ ପରଶରେ ମାନସ ପଟରେ 

ସୃଷ୍ଟ ହୁଏ କେତେ କଥା, 

କଲମ ମୁନରେ ରୂପଦେଇ ତାକୁ 

ଲେଖେ ମୁଁ ନୂଆ କବିତା । 

ଲେଖି ଲେଖି ଯେବେ ପଡ଼ିଯାଏ ଥକି

ଜାଗ୍ରତ କର ଗୋ ମୋତେ, 

ଏ ଟିକି ହାତରେ ମସୀ ଦେଇ କୁହ 

'ରହିଛି ମୁଁ ତୁମ ସାଥେ।' 

କଳ୍ପନାରେ ହସେ କଳ୍ପନାରେ ଭାଷେ

କଳ୍ପନାରେ ମଜ୍ଜିଯାଏ, 

ଶୟନେ ସପନେ ଜାଗରଣେ ଖାଲି 

କଳ୍ପନାକୁ ଖୋଜୁଥାଏ। 

ଦେହରେ କଳ୍ପନା ମନରେ କଳ୍ପନା 

ହୃଦୟରେ ବି କଳ୍ପନା, 

ତୁମେ ନ ଥିଲେ ଗୋ କଳ୍ପନାରାଣୀ 

ମୁଁ ହୋଇଯାଏ ବାଟବଣା। 

ଏ ଆମ୍ବ ବଉଳ, ମଳୟ ପବନ, 

କୋଇଲିର କୁହୁତାନ, 

ତୁମେ ନ ଥିଲେ ଗୋ ଫିକା ଫିକା ଲାଗେ 

ଯାହା ଭାବୁଥାଉ ମନ। 

କାହିଁକି ମୋ ହୃଦେ ବସା ବାନ୍ଧିଅଛ 

ବୁଝି ତ ପାରୁନି କିଛି, 

ମନଖୋଲିି କୁହ ଏହାର ରହସ୍ଯ 

ସନ୍ଦେହ ନ ରଖି କିଛି। 

ଚଞ୍ଚଳତା ତୁମ ସହଜାତ କି ସେ 

ମନରେ ଭରିଛ ଶତେ, 

ଭଲମନ୍ଦ କିିଛି ବିଚାର କରୁନ

ପୋଥା ମୁୁଁ କରିବି କେତେ!