କଳଙ୍କିନୀ

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଜୀବନର ଗତି

      ଚାଲିଥାଏ ଧିରେ ଧିରେ,

ଉତ୍ଥାନ ପତନ ଲାଗି ରହିଥାଏ

       ଶେଷ ହୁଏ ମରଣରେ |

ପୁରୁଷ ଓ ନାରୀ ପ୍ରକୃତି ରୂପରେ

      ଦୁଇ ସୁବାସିତ ଫୁଲ,

ନିଜ କର୍ମେ ନିଜେ ବାସ ଚହଟାଇ

      ଭୁଞ୍ଜୁଥାନ୍ତି ଭଲ ଫଳ |

ସମାଜରେ ଯେବେ ଭାବନାରେ ଘୁଣ

      ଲାଗିଗଲା ଅତୀତରେ,

ପୁରୁଷ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ହେଲା ପରିବାର

      ସନ୍ତୁଳନ ଗଲା ଦୂରେ |

ପୁରୁଷ ମନରେ ଘର କରିଗଲା

      ନାରୀ ଜନ୍ମ ସେବା ପାଇଁ,

ନାରୀର ଜନମ ସାର୍ଥକ ହୁଅଇ

       ପତି ପରାୟଣା ହୋଇ |

ସମାଜରେ ହୁଏ ପୁରୁଷ ଲମ୍ପଟ

       ଦୋଷ ଧରା ଯାଏ ନାହିଁ,

କଳଙ୍କିନୀ ହୁଏ ନାରୀଟିଏ ପରା

       ସାଧାରଣ ଦୋଷ ପାଇଁ |

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ମିଥ୍ୟା ଅପବାଦେ

       ସୀତା ହେଲେ କଳଙ୍କିନୀ,

ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ବି

      ହେଲେ ସେ ବନବାସିନୀ |

ନାରୀର ଚରିତ୍ର ପୁରୁଷ ମାନେ ହିଁ

       କରିଥାନ୍ତି ଅପବିତ୍ର,

ସେଇ ପୁରୁଷ ହିଁ କଳଙ୍କିନୀ କହେ

       ଦେଇ ନାନା ଅପବାଦ |

ଦରିଦ୍ର କଷଣେ ହୁଏ ଯଦି ନାରୀ

       ପ୍ରୀତି ଦାନେ ଦୋଚାରୁଣୀ,

ନଷ୍ଟ ପୁରୁଷର ଦୋଷ ହୁଏ ନାହିଁ

       ନାରୀ ହୁଏ କଳଙ୍କିନୀ |

ଛଦ୍ମଵେଶେ ଇନ୍ଦ୍ର ହେଲେ ବ୍ୟଭିଚାରୀ

      ନାରୀ ହେଲା କଳଙ୍କିନୀ,

ଋଷି ଗୌତମଙ୍କ ଅଭିଶାପେ ହେଲେ 

      ସତୀ ଅହଲ୍ୟା ପାଷାଣୀ |

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଯୌବନେ ମହିଷାସୁର କୁ

      ବଧିଥିଲେ ଦେବୀ ଦୁର୍ଗା,

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଯେ ଲିଭାଇ ପାରନ୍ତା

      ନାରୀ କଳଙ୍କର ଟୀକା |