କଳଙ୍କିନୀ

ଅଥୟ ପକ୍ଷୀଟେ ପରି 

ତୁମେ ସିନା ଉଡ଼ିବୁଲ ଦୂର ପାହାଡ଼ରେ

ଭୁଲି ନୀଡ଼ ଭୁଲି ପରିବାର,

ବର୍ତ୍ତିଯିବ କି ତୁମେ ସମାଜର ସନ୍ଦେହୀ ଚକ୍ଷୁରୁ

ନିନ୍ଦିତ କରିବ ଯେବେ

ଆଖ୍ୟା ଦେଇ ଏକ କଳଙ୍କିନୀର । 

କାନ୍ଥ ବାଡ଼ ସଦର ଦରଜା 

ତୁମ ପାଇଁ ଯେବେ ହୁଏ ଲୌହର ଶିକୁଳି

ପଞ୍ଜୁରୀର ପୋଷା ଶାରୀ ପରି,

ସମ୍ପର୍କର ଅଦୃଶ୍ୟ ବନ୍ଧନ ତୁମ ପାଇଁ ବୋଧହୁଏ 

ତପ୍ତ ମରୁବାଲି

ପରାଧୀନ ବନ୍ଦୀଘର ପରି । 

ଦୂର ଆକାଶର ଅଚିହ୍ନା ଠିକଣାରେ 

ଅଛି ସିନା କ୍ଷଣିକ ଆନନ୍ଦ

ଡେଣା ଝାଡିବାର ଅଭିମାନ,

ମାଟିର ସେ ମହୁଆ ବାସ୍ନାରେ 

ବୁଡ଼ି ଦେଖ ଥରେ ଆଉ କେବେ ଟାଣିବନି

ଆକାଶର ନୀଳ କୀର୍ତ୍ତିମାନ ।

ଖୁସି କେବେ ନଥାଏ ନିଜ ଡେଣା ଚମକାଇ 

ଖଣ୍ଡିଉଡା ଦେଲେ

ଯୋଡ଼ି ଦେଖ ଛିନ୍ନ ପର ଏକ

ନିଜ ପାଇଁ ଛାଡି ଜିଇଁ ଦେଖ ଆଉ କାହା ପାଇଁ 

ସେ ଅନ୍ଧାରୀ ନୀଡ଼ରେ

ଆଉ କାହା ଆଖି ପଢ଼ି ଶିଖ ।

ବଢ଼ାଇ ଦେଖ ଥରେ ହାତ ତୁମ ବନ୍ଧୁତ୍ୱର 

ନ ରଖି ଆଶା କିଛି

କେତେ ହାତ ବଢ଼ିଆସେ ଦେଖ,

ସଂଶୟ ଓ ସନ୍ଦେହରେ ନହୋଇ ଅଥୟ 

ସହଜରେ ଜୀଇଁ ଦେଖ

ତୁମ ପାଶେ ସୁଖ ଆଉ ସୁଖ । 

ଯେଉଁ ଏ ସମାଜ ଦିନେ ନାକ ଟେକିଥିଲା 

ତୁମକୁ କଳଙ୍କିନୀ କହି

ଆନନ୍ଦରେ ପଡ଼ିବ ଉଛୁଳି,

ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏ ସମାଜ ଯେଣୁ 

ନିଜକୁ ବିତରି ଚାଲ ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏଁ

ତା ଖୁସିରେ ଦୁଃଖ ଯିବ ଭୁଲି ।