କି କଥା କହିବି ଗୋ

କି କଥା କହିବି ଗୋ

       ବ୍ୟଥିତ ଏ ପରାଣ,

ଜୀବନ ନୁହେଁ ଏବେ

       ଲୋଡ଼ୁଛି ଯା ମରଣ ।

କି ଆଶା ନେଇ ଆଉ

       ବଞ୍ଚିବା ଏଠି କହ

କୁଆଡ଼େ ଦିଶୁନାହିଁ

       ଜଣେ ମଣିଷ ମୁହଁ।

ବେଳକୁ ବେଳ ଲାଗେ

       ଅରଣ୍ୟ ସମ ଧରା,

ଅସୀମ-ଅବିଚାର

       ଅବିଶ୍ବାସରେ ଭରା ।

ମଣିଷ ବୋଲି ଯାହା

       ପଶୁର-ରୂପାନ୍ତର,

ପଶୁ ରାଜ୍ବତେ କେବେ

      ଜୀଇଁ କି ପାରେ ନର ।

ଯୁଆଡ଼େ ଚ଼ାହିଁ ଦେଲେ

       ଚ଼ମକି ଯାଏ ଆଖି,

ଘୋର ସଂକଟ କାଳ

       ହେ ଚ଼ଉବାହା ସାକ୍ଷୀ ।

ସାତ ସପନ ହେଲା

       ସ୍ନେହ-ମମତା ଏଠି,

ବିବେକ ମୋର ଯାହା

       ଖଟୁଛି ଖାଲି ବେଠି।

ଅମତ୍ତା ମତ୍ତା ହେଲେ

       ପ୍ରତିଟି ନର ନାରୀ,

ଧରମ କରମ ତ

       ଗଲେଣି ଦୂରେ ଡରି।

ଅନେକ ଦିନ ତଳୁ

       ଗଲାଣି ମରି ମନ,

ତୁଚ୍ଛା ଦେହକୁ ବହି

       ଚ଼ାଲିବା ଅକାରଣ ।