କେତେ ସତ ଏ ବନ୍ଧନ

ସବୁରି ଭିତରେ ତୁମେ ଥାଅ ବୋଲି

ସଭିଙ୍କୁ ତ ଭଲ ପାଉଛି l

ଦୋଷ ମୋର କୁହ କେଉଁଠି ରହିଲା

ଲୁହ କାହିଁକି ମୁଁ ଢାଳୁଛି l

ମା’ର ମମତା, ପରିବାର ସ୍ନେହ

ସ୍ଵଜନ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ପ୍ରୀତିରେ l

ଭଲ ପାଇବାତ ତୁମେ ଶିଖାଇଛ

ବାନ୍ଧି ବନ୍ଧନର ସୂତାରେ l

ବାର ବାର ଛିଣ୍ଡି ତେବେ କୁହ କାହିଁ

ସେ ବନ୍ଧନ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି l

ସବୁରି ଆଢୁଆଳେ ଶିକ୍ତ ଆଖି ପତା

ନିରବରେ ପୋଛି ଚାଲୁଛି l

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାରେ ଆଉ କେତେ ବାଟ

ଚାଲିବି ଅଣ୍ଡାଳି ଅଣ୍ଡାଳି l

ଆସି ପାଦ ତଳେ ଆଉ କେତେ ଥର

ଯାଉଥିବି ଲୁହେ ପାଦ ପଖାଳି l

ଯାହାକୁ ଭାବୁଛି ବନ୍ଧୁ ଏ ସଂସାରେ

ସେତ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଉଛି l

ହାତ ଧରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ମୋହର

ଅବିଶ୍ଵାସ ଦୃଷ୍ଟିରେ ମତେ ଚାହୁଁଛି l

ଶେଷ ଆଶ୍ରୟଙ୍କ ଦ୍ଵାରସ୍ଥ ହେବାକୁ

ଏ ଦୁନିଆଁ ବାଧ୍ୟ କରୁଛି l

ସମସ୍ତଙ୍କ ବନ୍ଧୁ ମୋ ବନ୍ଧୁ ହେବାରେ

ଏତେ ଦିନ କାହିଁ ଲାଗୁଛି l