କେମିତି ଦେଖିବି ତୋତେ

ନିତି ଚିନ୍ତା କୁଳେ ପଡେ ମୁଁ ଆକୁଳେ

ଆଲୋ ମା ଗଉରୀ ସତୀ

କେମିତି ତୋତେ ମୁଁ ଦେଖିବି ମା ଲୋ

ଲଗାଇଦେ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ।

ସାରା ରଜନୀରେ ନିଦ୍ରା ନାହିଁ ଥରେ

ଚମକି ଉଠେ ମୋ ମନ

ଶଂସୟ ପ୍ରବାହ ଭସାଇ ନିଏ ଲୋ

ଟାଣି ନେ ଟିକିଏ ଧ୍ୟାନ ।

ଯେହ୍ନେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧି ଆଶା ସିନ୍ଧୁ

ଚାହିଁ ଥାନ୍ତି ଉଷା ପଥ

ସେହି ରୂପେ ମାତ ତୋତେ ଜପି ଜପି

ଚଳେ ମୋ ଜୀବନ ରଥ ।

କୁଳବଧୂ ମୁହିଁ ଯାଇ ନପାରଇ

ତୋ ପାଦ କମଳ ତଟେ

ତୋ ଦର୍ଶନ ବିନା ଦିନ ସରେ ନାହିଁ

ଅନ୍ତର ଗହ୍ୱର ଫାଟେ ।

ବିଶ୍ଵ ମୋହିନୀ ଲୋ କରୁଣା କରିଦେ

ଢାଳି ସମ୍ମୁଜ୍ଜଳ ଜ୍ୟୋତି

ତୋ କୃପାଳୁ ବାହୁ ଲଲାଟେ ବାଜିଲେ

ଦୁଃଖ ପରା ହୁଏ ଇତି ।

ଗୃହେ ଅଶ୍ରି ସ୍ଥିତ ହୃଦୟ ବ୍ୟଥିତ

ପାରେନା କାହାକୁ କହି

ତୁହି ମୋ ଭରସା ତୁହି ମୋର ଆଶା

ଦେବୁ ଲୋ ପାତକ ଧୋଇ ।

ତନୁ ଶୋଭା ମୋର ଫଟା ବସ୍ତ୍ର ହେଉ

ନୟନେ ଥାଉ ତୋ ଛବି

ବିଚ୍ୟୁତ ନହେଉ ତୋ ପାଦରୁ ଧ୍ୟାନ

ସଂସାର ଜଂଜାଳ ଭାବି ।

ସୀସା ପରି ମୋତେ କରିବୁନି ମା

ଭାଙ୍ଗି ଯିବି ନିମିଷକେ

ଫୁଲ ପରି ମୋତେ କୋମଳ କରିଦେ

ଭାସୁ ଥାଏ ପଛେ ଶୋକେ ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବହୁ ବ୍ୟସ୍ତତାରେ

ପଥ କଲି ଅତିକ୍ରାନ୍ତ

ତଥାପି ପ୍ରଭାତୀ ତୋ ଦୟାକୁ ଚାହିଁ

ହରାଇନି ଆଶା କାତ ।