କେବେ ଦେବ ନାହିଁ ଧୋକା

ଦୂର ଆକାଶରେ ଉଡ଼ି ବୁଲୁଥିଲି ଅମାନିଆ ପକ୍ଷୀ ପରି

ତୁମ ସାଥେ ଯେବେ ଦେଖା ହେଲା ମୋର ପରଗଲା ସବୁ ଝଡି

ଧିରେ ଧିରେ ଆସି କାନ ପାଖେ ମୋର କିମନ୍ତର ଯେଫୁଙ୍କିଦେଲୁ

ମୋ ଅଜାଣତରେ ହୃଦୟକୁ ମୋର ଚୁରେଇକି ନେଇ ଗଲୁ

ପରେ ମୁଁ ଜାଣିଲି ପ୍ରେମର ରାସ୍ତାରେ ପାଦ ମୋ ଯାଇଛି ଖସି

ଦୋଷ ତୋର ନୁହଁ ଯୌବନର ଦୋଷ ହୃଦୟ କହେ ମୋ ହସି

ଧିରେ ଧିରେ ସେହି ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗରେ ଦେହ ମୋ ଗଲା ଭରି

ପାଦରେ କଠଉ ଅଳତା ଲଗାଇ ଚାଲିଲି ମୁଁ ଥିରି ଥିରି

ତୁମ କଥା ଭାବି ନିତିଦିନ ମୁଁ ଯେ ଆଇନା କୁ ଦେଖି ହସେ

ସଜବାଜ ହୋଇ ଦେଖା କରିବାକୁ ସାଇ ମନ୍ଦିର କୁ ଆସେ

ଠାକୁରଙ୍କୁ ତୁମେ ଜୁହାର ହୋଇକି ପାହାଚ ଉପରେ ବସ

କମ୍ କଥା କହି ଅଧିକ ସମୟ ମୋ ମୁହଁ କୁ ଚାହିଁ ହସ

ତୁମେ ପାଖେ ଥିଲେ ଦୁନିଆଟା ମୋର ନିଜର ନିଜର ଲାଗେ

ପାଖରେ ନଥିଲେ ଭିଡ ଭିତରେ ବି ଭାରି ଏକା ଏକା ଲାଗେ

ଭୁଲି ଯାଇଥିବା ପୁରୁଣା କଥା କୁ କାଇଁ ଯେ ମନେ ପଡେ ।

ମନ ମୋ କାନ୍ଦେ ଆତ୍ମା ବି କାନ୍ଦେ ହୃଦୟ ତୁମକୁ ଝୁରେ ।।

ଜୀବନରେ ଯେବେ ଝଡ଼ ଆସିଲେ ବି କରିବନି କେବେ ଏକା ।

ନିଜର ଭାବିକି ବିଶ୍ୱାସ କରିଛି କେବେ ଦେବ ନାହିଁ ଧୋକା ।।