କବିତା

ରଚେ ନିରନ୍ତର ଭାବାର୍ଥ ବିଶ୍ୱର,

ନିତ୍ୟ ଚରାଚର ହୁଏ ସେ ଭାବର।

ସ୍ୱପ୍ନରେ କେବେ ହୁଏ ଆତଯାତ,

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀକୁ କରି ସୁଶୋଭିତ ।

ଶୁଭେ ଝରଣାର କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦ,

କୁହୁକୁହୁ ତାନେ ପୁର୍ଣ୍ଣ ତା' ଗର୍ଭ ।

ଯହିଁ ଶିଶୁ ପ୍ରାଣ ହୁଏ ଆନନ୍ଦିତ,

କ୍ଷୁଦ୍ର ମନରେ ଅସରନ୍ତି ସ୍ୱପ୍ନ ।

ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜରୁ ଆଣି କିଛି ରତ୍ନ,

ଚଲାପଥ କରେ ଶୁଭ୍ର କୁସୁମିତ ।

ବକ୍ଷ ଯାହାର ଦେଖାଏ ଗର୍ବ,

କହେ ଜୀବନରେ ସଂଗ୍ରାମ କର ।

ହେବା ପାଇଁ ଦିନେ ମହାମାନବ,

ମନେ ନୁଆଁ ଆଶା ସଂଚାର କର ।

ହଜାଇ ନିଜକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ସାଗରେ,

ଉନ୍ମୋଚନ କରେ ଅଭୁଲା ଅତୀତ।

ରଚି ଦେଇ ଯାଏ କାଗଜ ପୃଷ୍ଠାରେ,

ସାରା ଜଗତର ମାନମହତ ।

ଜୀବନକୁ କରି ସେ ଅଂଗୀକାର,

ପ୍ରକୃତିକୁ ମଣି ଗଳାର ହାର ।

ସୃଷ୍ଟିକୁ କରିବ ଆନନ୍ଦମୟ,

ଏହି ଯେ ଭାବନା ସେ କବିତାର ।