"ଜାଡ଼ି" ଜୀବନ ଅତି ହୀନିମାନ

 ପୁରୁଣା ଯୁଗରେ ମାଆ କ୍ଷୀର ସବୁ

  ଖାଉଥିଲେ ପାଞ୍ଚ, ଛଅ ବରଷ, 

ଝିଅଟିଏ ବୋଲି ଏ' ଯୁଗରେ ତାର 

  ଦାଉ ସାଧିଲା ତା' ତେର ବରଷ ।

ସଞ୍ଜ ଗଡ଼ିଗଲା ମାଆ ପଠେଇଲା 

   ଓଷଦ ଟିକିଏ ଆଣ ଲୋ ଜାଡି , 

ଓଷଦ କଅଣ ଆଣିବ ଯାଇଛି

   ପାଖରେ ନଥିଲା ଫୁଟି କଉଡ଼ି । 

ଭାବିଲା ଟିକିଏ ଆଗରେ ରହିଛି 

   ମାଉସୀ ଘରକୁ ଯିବ କି ସେହି ? 

ସଅଳେ ଆଗକୁ ପାଦ ବଢାଇଲା 

   ଏପାଖ ସେପାଖ ରାସ୍ତାକୁ ଚାହିଁ । 

ନିଛାଟିଆ ଛକ ଗଳି ମୁଣ୍ଡ ପାଶେ 

  କେତେ ଗୁଡେ ଲୋକ ଆସିଲେ ମାଡ଼ି , 

ମୁହଁ ନାକ ତାର ଚିପି ଧରି ନେଲେ

  ଗାଡିରେ ବସେଇ ନେଲେ ଯେ ଭିଡ଼ି ।

 ଝୁଣି ଦେଇଗଲେ  ଶରୀର ତାହାର

   ପିଙ୍ଗିଦେଲେ ଆଣି ସଡ଼କ କଡ଼େ , 

ସେଦିନ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଦେଖି ତାର ମାଆ 

  ମୁଣ୍ଡ ପିଟି କାନ୍ଦି ତଳେ ସେ' ଗଡ଼େ । 

ଗରିବ ଝିଅକୁ ଭଗବାନ ସାହା 

    ଏ ' କଥା ସଭିଏଁ ଜାଣନ୍ତି ସତ , 

କିନ୍ତୁ ତାର ଏଇ ଅଦିନ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା 

    ଦେଖି ହସୁଛନ୍ତି ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତ ।

 

ସେଦିନ କିଏ ସେ କଲା ଅନ୍ତଃସତ୍ତ୍ୱା 

   ଆଜି ଭୋଗୁଛି ସେ' ତାହାରି ଫଳ ,

 ଚଉଦ ବର୍ଷରେ ମାଆ ହେଲା ସିଏ

   ତା' ପାଇଁ ହୋଇଛି ସନ୍ତାନ କାଳ ।

 କ୍ଷୀର ପାଏ ନାହିଁ ସନ୍ତାନ ତାହାର

   ଶକ୍ତି ଆଉ ନାହିଁ ଚାଲିବା ପାଇଁ , 

ମୂମୂର୍ଷୁ ମା' ତାର‌ ବିଛଣା ଧରିଛି 

   ରକ୍ଷାକର ତାକୁ ଆହେ ଗୋସାଇଁ ।