ଘଟ ଗାଁ ରାଣୀ

ସ୍ନେହମୟୀ ମାଗୋ ଘଟ ଗାଁ ରାଣୀ

ମମତାର ମୋତି ଝରେ

ଭକ୍ତର ଦୁଃଖକୁ ହରଣ କରୁ ମା

ତୋ ପଣତ ଆଢୁଆଳେ ।

କିମ୍ବଦନ୍ତୀ କୁହେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ଥିଲୁ

ଗୋବିନ୍ଦ ଭଞ୍ଜ ତୋ ଭକ୍ତ

ତାଙ୍କରି ସଙ୍ଗରେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରୁ ମାଆ

କରିଥିଲୁ ପରା ଗସ୍ତ ।

ଦୂର ପଥ ଗମି ଶୁଭିଲାନି ଯେବେ

ତୋ ଅନୁସରଣ ଶବ୍ଦ

ଭକତ ଭଞ୍ଜଙ୍କ ଶଙ୍କା ଉପୁଜିଲା

ପଛକୁ ଚାହିଁ ତୁରନ୍ତ ।

ସେଇ ଠାରେ ମାତା ପଥର ହୋଇଲୁ

ଆସ୍ଥାନ ଜମେଇ ଦେଲୁ

ଶାଳବଣେ ତୋର ଶରଧା ହେଲା ମା

ସେହିଠାରେ ରହି ଗଲୁ ।

ଶାଳବଣ ଶୋଭା କେତେ ମନୋରମ

ଝରଣା ଝର୍ ଝର୍ ନାଦ

ମାଟି ଘୋଡ଼ା ମେଳେ ଅପୂର୍ବ ତୋ ଶୋଭା

ତୁ ମା ମମତାର ଉତ୍ସ ।

ଘଟ ଗାଁ ବାସନୀ ସିନ୍ଦୂର ମନ୍ଦାରେ

ଅପୂର୍ବ ତୋହର ଶୋଭା

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସରାଗ ନେଇ ମା

କେନ୍ଦୁଝରରେ ତୁ ଉଭା ।

ତାରେଣୀ ମାଆ ଲୋ ତୋ ସନ୍ତାନେ ପରା

ପଣତ ଘୋଡାଇ ରଖୁ

ଭକ୍ତ କାନ୍ଦୁ ଥିଲେ ପଣତ ବଢାଇ

ଆଖି ଲୁହ ପୋଛି ଦେଉ ।

ସିନ୍ଦୁରୀ ମାଆ ଲୋ ତୋ ସୁନ୍ଦର ମୁହଁ

ଦେଖି ଦେଲେ ରାହା ମିଳେ

ତୋ ଚରଣେ ମଥା ଥାପି ଦେଲେ ମାଆ

କଷଣ ଦୂରେଇ ଯାଏ ।

ମମତାମୟୀ ଗୋ ଘଟ ଗାଁ ରାଣୀ

ଜଗତର ତୁହି ମାଆ

ସନ୍ତାପ ହାରିଣୀ ଦୁରିତ ନାଶିନୀ

ତୁ ଯେ ଜଗତର ସାହା ।

ଦୂରରେ ଥାଇ ମୁଁ ଚିଠି ଲେଖୁଅଛି

ଶାଳବଣ ଠିକଣାରେ

ବେଲ ପତରରେ ସିନ୍ଦୁର କାଳିରେ

ଅକ୍ଷର ସଜାଇ ରଖେ ।

ଚିଠି ଉପରେ ମୁଁ ମନ୍ଦାର ଫୁଲକୁ

ସଜାଇ ରଖିଲି ମାଆ

ଚୁଡ଼ି ଶଙ୍ଖା ମଧ୍ୟେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ମା

ନଡ଼ିଆ ବାନ୍ଧିଲି ମାଆ ।

ଚିଠି ମୁଁ ଲେଖୁଛି ଆଖିର ଲୁହରେ

ବେଦନାର ଭାଷା ଦେଇ

ପଢ଼ି ଦେଇ ଥରେ ଦେବୁ ଲୋ ଉତ୍ତର

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରି ବସିବି |

ଯାଇ ପାରୁ ନାହିଁ ତୋ ପାଖକୁ ମାଆ

ପଣତ ଲମ୍ବାଇ ଦେଏ

ସେ ପଣତେ ମାଆ ଲୁହ ପୋଛି ଦେ ଲୋ

ଶାନ୍ତି ଭରିବ ଅନ୍ତ୍ରରେ ।

ଦୂରରେ ଥାଇ ମୁଁ କରୁଅଛି ଅଳି

ଜଗନ୍ମାତା ଦୁଃଖ ହର

ଜଗତ ସନ୍ତାପ ହରି ନେ ଲୋ ମାଆ

ଜଗତ ହେଉ ସୁନ୍ଦର ।

ଚଇତି ପରବେ ଝାମୁ ଜାତେ ମାଆ

ଉତ୍ସବ ମୁଖର ପୀଠ

ଆଶିଷ ଦେଏ ମାଆ ତୋହରି ସନ୍ତାନେ

ନ ସେ ଯେ ବିମୁଖ ।

ଜଗତ ମାତା ଲୋ ମୋ ନଡ଼ିଆ ରାଣୀ

ଶାନ୍ତିର ବାରତା ଦେଏ

ମାନବତାବାଦ ଶିଖାଇ ଦେଏ ମାଆ

ମଣିଷ ପଣିଆ ଦେଏ ।

ତୋ ପଣତେ ମାଆ ପୋଛି ଦେ ଜଗତୁ

ହିଂସା କପଟର ଧୂଳି

ତୋ ପ୍ରେମ ପରଶେ ସନ୍ତୋଷ ଭରି ଦେ

ବିଶ୍ଵେ ଶାନ୍ତି ଯାଉ ଭରି ।