ଏତେ ଉପରେ

ଥୁଣ୍ଟା ପତ୍ରହୀନ ଶ୍ରୀହୀନ ଥିଲା ସେ

ମେଘକୁ ଆଶରା କରି

ଅଶରାଏ ବର୍ଷା ବର୍ଷିଗଲା ଯେବେ

ସବୁଜିମା ଗଲା ଭରି ।

ପତ୍ରଝଡା ଦିଏ ପଉଷ ଛୁଇଁଲେ

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛରେ କଅଁଳେ ପତ୍ର

ମନ ଯେବେ ଉଡେ ନୀଳାଭ ଗଗନେ

ଉଦ୍ଜୀବିତ ହୁଏ ଆଶା ଇମାରତ ।

ଜୀବନ  ଯୌବନ ପ୍ରେମ ଓ ବୟସ

ହୋଇଗଲେ ଏକାକାର

ଉପରେ ଉପରେ ବୁଲୁଥାଏ ମନ

ଡେଣାରେ ଲାଗଇ ପର।

ଉଚ୍ଚ ଅଭିଳାଷ ମନ୍ଦ ନୁହେଁ କେବେ

ସାହସ ଥିଲେ ମନରେ

ସେହି ମନୋବଳ ହୁଏ ଦୃଢୀଭୂତ

ଉପରକୁ ଉଡିବାରେ ।

ମାଟିର ଏହି ମୋହ ମାୟାରେ ବୁଡି

ଅଛି ଅଶୁମାରି ଆମ ଆଶା

ଯେତେ ଉପରକୁ ଉଡିଲେ ବି ଆମେ

ମେଣ୍ଟେନାହିଁ କେବେ ତୃଷ୍ଣା ।

ବିଧବାର ଶୂନ୍ୟ କପାଳ ପରାଏ

ଯେବେ ବିବଶ ହୁଏ ପୃଥିବୀ

ତଥାପି ମୋହଗ୍ରସ୍ଥ ଏ ମଣିଷ ଜାତି

ଉପରକୁ ଯାଉଥାଏ ଉଡି ।