ଏକାନ୍ତ ଜୀବନ

ଘଡ଼ଘଡି଼ ଧମକ ଦେଇ

ଦଳେ ମେଘ ଉଡ଼ିଗଲେ

ମୁଁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ରହିଗଲି

କିନ୍ତୁ ବିନ୍ଦୁଏ ପାଣି ପଡ଼ିଲାନି ବୋଲି 

ପଛ ସ୍ମୃତିସବୁ ମନରେ ଉଦଭ୍ରାନ୍ତ କଲା ।

ନିଜ ନିଜ ନିଡ଼ ଅଭିମୁଖେ 

ପକ୍ଷୀମାନେ ବି ଉଡିଗଲେ

କା ଭାଁ ଶବ୍ଦ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଗଲା

ସେତେବେଳେ ଏକାନ୍ତରେ ରହିବାର

ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଆନ୍ଦୋଳନ କରୁଥିଲେ । 

ସନ୍ଧ୍ୟାକୁ ଅଭିବାଦନ ଜଣାଇ

ପତ୍ରମାନେ ନିଜ ସ୍ଥାନରେ ଝୁଲୁଥିଲେ

ଏକାନ୍ତର ଜୀବନ ଭାରି କଷ୍ଟ ଦେଉଥିଲା

ଝରଣାର ଝରଝର ଝରିବା ଶବ୍ଦ ବି

କାହାର ଡାକ ପରି ଅନୁଭବ ହେଉଥିଲା ।