ଦୋଷ

ଭାରି ଅଜବ ଶବ୍ଦଟିଏ ଏ ଦୋଷ ,

କେହି ଚାହେଁନି ତାକୁ ନିଜ ପାଖେ ରଖିବାକୁ ।

ଭାରି ଠେଲା ପେଲା ହୁଏ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ।

କେହି କେବେ କି ଚାହେଁ

ନିଜ ଆଖିରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ଦେବାକୁ

କଥା ରେ ତ ଅଛି

ପର ଆଖିଟି ଭାରି ଶସ୍ତା 

ଆଙ୍ଗୁଠି ଖେଞ୍ଚିବାକୁ ।

କେବେ ଆମେ କାହାକୁ ଦୋଷ ଦଉ,

କେବେ କିଏ ଆମକୁ ।

କିଏ ଦୋଷ କରି ବି ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ବୋଲାଏ

ଆଉ କିଏ ବିନା ଦୋଷରେ ବଡ଼ ଦୋଷୀ ପାଲଟି ଯାଏ ।

ଦୋଷ ପୁଣି ଭାରି ସ୍ୱାର୍ଥପରଟା...

ଲିଙ୍ଗ ଭେଦ ତା ମନରେ ବେଶ୍ ବସା ବାନ୍ଧିଛି ।

ଯଦି କେବେ କଥା ଉଠେ

ପୁଅ /ଝିଅ ଭିତରେ

ନାରୀ/ପୁରୁଷ ଭିତରେ ।

ଯେତେ ବଡ଼ ଦୋଷ ହେଉ ନା କାହିଁକି 

ଦୋଷଟା ଖାଲି ଝିଅର ନାରୀର ।

କିଏ ଦୋଷ କରି ଚୁପ୍ ରହି ଯାଏ

କିଏ ନିଜର ଠିକ୍ ପଣିଆକୁ ପ୍ରମାଣରେ ଜୀବନ ହାରି ଦିଏ ।

ତଥାପି କେହି ବୁଝେନା ଦୋଷ କାହାର ?

କିଏ ସମାଜର ନାମ ଦେଇ ଦୋଷ ଦିଏ

କିଏ ନିଜକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ଦୋଷ ଦିଏ

କିଏ ନିଜ ପଦ ଚଉକି ପାଇଁ ଆଉ କାହାକୁ ଦୋଷ ଦିଏ...

କିଏ ନିଜ ଘରେ ସାଧୁ ବୋଲେଇବାକୁ 

ଅନ୍ୟକୁ ଦୋଷ ଦିଏ ।

କେବେ ମା ପୁଅକୁ ଦୋଷ ଦିଏ

କେବେ ପୁଅ ମାକୁ ।

କିନ୍ତୁ ଦୋଷ ଦିଏ ଆମରି ମାନସିକତା

ଦୋଷକୁ ଘୋଡାଇ ବି ଦିଏ ଆମରି ଏଇ ଶୁଦ୍ଧ ମଣିଷପଣିଆ।

ନାରୀ ଏଇଠି ନାରୀକୁ ଦୋଷ ଦିଏ

ପୁରୁଷକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ

ଭାଇ ବି ଭାଇକୁ ଦୋଷ ସ୍ବାର୍ଥ ହାସଲ କରିବାକୁ ।

ତଥାପି ସମସ୍ତେ ନିରୁପାୟ ।

ଦୋଷୀ ରଖେ ଅଜସ୍ର ପ୍ରମାଣ

ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ବୋଲାଇବା ପାଇଁ

କିନ୍ତୁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ କେବେ ସାଇତି ପାରେନି କିଛି ବି ପ୍ରମାଣ

ନିଜ ଠିକ୍ କୁ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ ।

ଯେବେ କେହି ଶିଖିଯିବ

ନିଜ ଆଖିକୁ ଆଙ୍ଗୁଳି ଖେଞ୍ଚିବାକୁ

ବୋଧେ ସେଇ ଦିନ ଦୋଷ ବି ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟବାନ ମଣିବ

ସେଇ ଆଖିରେ କଣରେ ଦୁଇ ଧାର ଲୁହ ହୋଇ ବହିଯିବ ।