ଧକ୍କା (ଏକ ପ୍ରେରଣା ବି)

ବିନ୍ଦୁଟିଏ ପରି ହୀରା ଖଣ୍ଡ

ଚିରି ଦିଏ କାଚର ଛାତିକୁ

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ବିଛାଡିଦିଏ 

ତା ମୂଳ ଭିତ୍ତିରୁ ।

ପୁରୁଣା ରୂପକୁ ଖୋଜିଲେ ବି ପାଏନା ସେ କାଚଖଣ୍ଡଟି 

କି ଦୋଷ ଥିଲା ତା ବି ଜାଣି ପାରେନା ।

 

ଯେମିତି ଥା'ନ୍ତି କିଛି ମନ୍ଥରା 

କିଛି ଶକୁନୀ 

ସମ୍ପର୍କରେ ଫାଟ କରିବାରେ 

ବେଶ୍ ମାହିର୍ ସେମାନେ ।

କିନ୍ତୁ ......

ଅଜାଣତରେ ହେଉ ପଛେ 

ହୀରାଟି ପାଲଟିଯାଏ ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ 

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କାଚ ପୁଣି ଲାଗି ଥାଏ 

ନିଜକୁ ନୂଆ ରୂପ ଦେବାରେ 

ପୁଣି ସଜେଇ ହେଇଯାଏ 

ଏକ ଭିନ୍ନ ଅବୟବରେ  

ପାଲଟିଯାଏ ଆକର୍ଷଣର ବିନ୍ଦୁ , 

ବଢିଯାଏ ତାର ଚାହିଦା ।

ଏ ଯୁଗର ମନ୍ଥରା ,ଶକୁନୀ 

ଦୟାରେ ବି ସେ ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟଟି 

ପୁଣି ଗଢି ଉଠେ , 

ସମୟର କଷଟି ପଥରରେ 

ନିଜକୁ ମାଜି ଘସି ସଫା କରିଦିଏ ।

ଫୁଟି ଉଠେ ତାର ପ୍ରତିଭା , 

ଧକ୍କା ଖାଇ ମୁହଁ ମାଡି ପଡିନି ସେ 

ବରଂ ଭଙ୍ଗା ଅଣ୍ଟା କୁ ମଜଭୁତ କରିଛି ।

ନିଜକୁ ଅନନ୍ୟ କରି ଗଢି ତୋଳିବାର 

ରାସ୍ତା ରେ ସେ ହୋଇଛି ସମର୍ଥ ।

ଏକ ଶୁଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ପ୍ରଦର୍ଶନ ରେ

ହୋଇଯାଏ ସମର୍ଥ ।

 

ଧକ୍କା ଦେଇ ନିଜକୁ ରାଜା 

ଭାବି ନିଶରେ ତେଲ ଦେଇ ଶୋଇଯାଏ ସିନା ସେ ମନ୍ଦ ଆତ୍ମା 

କିନ୍ତୁ ଧକ୍କା ଖାଇ ବି 

ଭଙ୍ଗା ତାସ ଘର ରୁ 

ମଜଭୁତ କାନ୍ଥଟିଏ ତିଆରି କରିବା 

ଶିଖିଯାଏ ଆଉ କେହି ।