ଚକ୍ଷୁ ନୁହେଁ ସେତ ମୁଦ୍ରିତ କଇଁ

ରାତ୍ରୀ ପାରାଵାରେ

ଆଖି ଦୁଇ ତୁମ ମୁଦ୍ରିତ କଇଁ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କାହାକୁ ନାହିଁ ।

ସେ କଇଁ ପରାଏ

କେ ସୁନ୍ଦର ନାହିଁ

ଢଳ ଢଳ ରୂପ ମନ ନିଏ ମୋହି ।

ଚକ୍ଷୁ ଦ୍ବୟେ ଯାର

ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ଵପ୍ନ ଆବରଣ

ଅବୁଝା ଭାଷାରେ ଦିଏ ସବୁ କହି ।

ଭ୍ରମର କୁ ମନା

ଛୁଇଁବାକୁ କଇଁ

କାଳେ ମନ ବନୁ ନେବ ସେ ଚୋରେଇ ।

ପରାଗ ରେଣୁ ରେ

ଭାବ ରଖିଥାଇ

ମନ ଭରି ଗଲେ ଦୁରେ ଉଡିଯାଇ ।

ଅପୂର୍ବ ଶୃଙ୍ଗାର

ଭ୍ରାନ୍ତେ ମନ ଛୁଇଁ

ଅପୂର୍ବ ଚକ୍ଷୁ ସେ ସବୁ ବୁଝିଯାଇ ।

ଉଷା ଆଶ୍ଵସନେ

ମଧୁସିକ୍ତା ହୋଇ

କଇଁ ରହିଥାଏ ମଧୁପକୁ ଚାହିଁ ।

କଇଁ ପରା ଭାବ

ସେ ହୃଦୟେ କାହିଁ

ପ୍ରଥମ ପରଶେ ମନ ଚୋରି ଯାଇ ।

କାମିନୀ ବରନା

ପୁରୁଷ ମଣଇ

ଚକ୍ଷୁ ପ୍ରାୟ ରୂପ ସତେକି ଦିଶଇ ।

ସର୍ବ ପ୍ରିୟ କଇଁ

ମନ ଯିଣୁଥାଇ

କେତେ ଭୋଗେ ପୁଣି ଯୋଗ୍ୟା ହେଇ ।

ପ୍ରେମିକାର ଚକ୍ଷୁ

କଇଁ ଲାଗୁଥାଇ

ସେ ଚକ୍ଷୁ ରୁ ପରା ପ୍ରେମ ଝରୁଥାଇ ।