ବୁଦ୍ଧ ଅବତାର

ଜରା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜନମ ମୃତ୍ୟୁ        

ଜଞ୍ଜାଳ ମାୟା ଜାଲ

ଭାବ ଅଭାବ ଲାଭ ଲୋଭଯେ        

ସଭିଙ୍କୁ ହୁଏ କାଳ ।

ଜନମ ସତ୍ୟ ମରଣ ସତ୍ୟ

ମିଛରେ ଏତେ ମୋହ

ଜାଣି ଅଜଣା ମଣିଷ ବଣା

ବଳେଇ ପଡେ କୋହ ।

 କର୍ମ ତ ଏକା ଅଟଇ ଧର୍ମ        

ଜୀବନ ପରିଭାଷା

 ଦୁଃଖ କାରଣ ବାଦ ବିବାଦ 

ସ୍ବାର୍ଥ ଯେ ଆଉ ହିଂସା ।

 କର୍ମରେ ରଖ ଭରସା ସଦା

 ଆଶା କରନି ଫଳ

 ଜୀବନ ହେବ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱଚ୍ଛ 

 ସରଳ ଢଳଢଳ ।

 ସୁଖ ସନ୍ଧାନ  ଅମୃତବାଣୀ

 ପ୍ରଚାର କଲେ ଯିଏ 

କପିଳବାସ୍ତୁ ରାଇଜର ତ

ଯୁବରାଜ ଯେ ସିଏ ।

ଯୋଗୀ ହୋଇଲେ ପାଶୋରିଦେଇ 

ରାଇଜ ରାଜସୁଖ

 ମୋହ ମାୟାର ଘର ସ°ସାର

 ଅସାର ଭରା ଦୁଃଖ ।

ଥିଲେସେ ଭୋଗୀ ହୋଇଲେ ତ୍ୟାଗି 

 ଶାନ୍ତି ସନ୍ଧାନ ପାଇଁ

ତମସା ଭରା କାଳ ବୁକୁରେ

  ଆଲୋକ ରେଖା ହୋଇ ।

ଗଉତମ ସେ ବୁଦ୍ଧ ହୋଇଲେ

ଘୋର ତପସ୍ୟା ବଳେ

ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ବାଟ ଦେଖାଇ

 ଧରାକୁ ଧନ୍ୟ କଲେ ।

ବୈଶାଖ ମାସ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ

ଜନ୍ମ ସେ ହୋଇଥିଲେ

ସେହି ବୈଶାଖ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ସେ 

ବୁଦ୍ଧତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲେ ।

ବଉଦ୍ଧ ଧର୍ମ ସାରା ଜଗତେ

ପ୍ରଚାର ସେ ତ କଲେ 

ପୁଣି ବୈଶାଖ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ସେ

ଦେହ ତ ଛାଡିଥିଲେ ।

ତେଣୁ ବୈଶାଖ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ସେତ

ବୁଦ୍ଧ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଖ୍ୟାତ

ସଂଘ ଶରଣ ବୁଦ୍ଧ ଶରଣ

ଜଗତ ଗାଏ ଗୀତ ।

ଆମ ଉତ୍କଳ ଧରମ ଭୂଇଁ

ପୁତ ପବିତ୍ର ମାଟି

ଚଣ୍ଡାଶୋକ ଯେ ଧର୍ମାଶୋକ 

ହୋଇଲେ ଆସି ଏଠି ।

ଏଇ ମାଟିରେ ତରବାରୀ କୁ 

ବର୍ଜନ ସେତ କଲେ

ବୌଦ୍ଧ ଧରମ ଗ୍ରହଣ କରି

ପ୍ରଚାର ତାର କଲେ ।

ଧଉଳି ଶିଳା ଲେଖରେ ସେହି

କାହାଣୀ ଲେଖା ଅଛି

ଧଉଳୀ ଶାନ୍ତି ସ୍ତୁପ ତ ଆଜି

ସେ ଗାଥା ଗାଉଅଛି ।

ଗୌତମ ବୁଦ୍ଧ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ 

ଅଭିନ୍ନ ଆଉ ଏକ

ପ୍ରାଚୀନ ସାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣେ ଅଛି 

କଥାଟି ଉଲ୍ଲେଖ ।

କବି ଲେଖକ ମୁକ୍ତ କଣ୍ଠରେ

ଏକଥା କହିଛନ୍ତି

ନୀଳାଚଳରେ ବୁଦ୍ଧ ରୂପରେ

ପ୍ରଭୁ ଯେ ବସିଛନ୍ତି ।

ସେଇଥିପାଇଁ ବଡ଼ ଦେଉଳେ

ବୁଦ୍ଧ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଦିନ

ପ୍ରଭୁ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ଉଚ୍ଛନ୍ନ

ଭକତ ଜନ ମନ ।

ଏଇ ଉତ୍କଳେ ରାଜା ତ ଥିଲେ 

ଈନ୍ଦ୍ରଭୂତି ଯେ ସେତ

 ସେ ଲେଖିଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ସିଦ୍ଧି 

ନାମରେ ଏକ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ସେହି ଗ୍ରନ୍ଥରେ ଏଇ କଥାଟି

ବର୍ଣ୍ଣନା ଅଛିହୋଇ 

ଜଗନ୍ନାଥ ଯେ ବୁଦ୍ଧଙ୍କ ମୂଳ 

ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳ ସେହି ।

ବୁଦ୍ଧ ଯେ ସିଦ୍ଧି ବୁଦ୍ଧ ଯେ ବୁଦ୍ଧି

ବୁଦ୍ଧ ସେ ଆଦି ମୂଳ

ସତ୍ୟ ସାରଥି ଶାନ୍ତି ମୁକତି

ଜ୍ଞାନ ଆଲୋକ ବଳ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କରତ ଅବତାର ଯେ

ବୁଦ୍ଧ ସେ ଗଉତମ

ବୁଦ୍ଧଙ୍କ ବାଣୀ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର

ଅଟଇ ସାର ମର୍ମ ।

କଳିଯୁଗରେ ବୁଦ୍ଧଦେବ ଯେ

ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ୱରୂପ

ଅଧା ହାତରେ କୃପା ବିତରି 

ଧୋଇ ଦିଅନ୍ତି ପାପ ।

ଭକତ କହେ ଦୀପଟି ଜାଳି

ହେ ବୁଦ୍ଧ ଜଗନ୍ନାଥ

ଭାରି ବିସମ ସଂସାର ହାଟ

ଦେଖାଅ ବାରେ ବାଟ ।