ବର୍ଷାର ସ୍ମୃତି

ଉଦାର ମେଘର ଅଚାନକ ଧାର

   ଶୋଷିଲା ପ୍ରାଣ ଥରାଏ,

ବର୍ଷିବାର ଶେଷ ଯାହା ଅବଶୋଷ

    ସର୍ବହରା ସେ କରାଏ ।

ଅପନ୍ତରା ଭୂଇଁ ବୁଝିକି ପାରଇ

   ମେଘର ତାଣ୍ଡବ ଦୃଶ୍ୟ,

ସଦା ନିର୍ବିକାର ବାଆ କି ବତାସୀ

    ଶୋଷ କିବା ଅବଶୋଷ ।

ନିର୍ଲିପ୍ତ ଭାବର ଅଳସ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

    ଶୀତଳତା ସ୍ପର୍ଶେ ତାର,

ଭିଜା ଶିହରଣ ତନୁ ମନତାରେ

    ସବୁଜିମା ପାର୍ବଣର ।

ମନ ମରୁଭୂମି ବେଳା ତଟ ଦେଇ

    ଯେବେ ମେଘ ଛୁଇଁଯାଏ,

ଉଦାର ପଣତା ସାନିଧ୍ୟତା ନେଇ

   ସ୍ବପ୍ନ କୋଳେ ରାତ୍ରିପାହେ ।