ବର୍ଣ୍ଣିଳ ଧରଣୀ

ବିବିଧ ରଙ୍ଗରେ ଭରିଛି ଜୀବନ

କେବେ ଧଳା କେବେ ନାଲି 

କେବେ ସେ ବେରଙ୍ଗ, ଜଳର ସମାନ 

କେବେ ଦିଶେ ଝିଲିମିଲି ।

ଅମାବାସ୍ୟା ଆସେ କଳା ରଙ୍ଗ ନେଇ

ବୋଳିଦିଏ ରାତି ଦେହେ

ଦୂର ପୋଖରୀରେ ଫୁଟି ନୀଳ କଇଁ 

ବିରହେ ଲୁହ ଝରାଏ ।

ପୁଣି କେବେ ହସେ ଆକାଶେ ସୁଧାଂଶୁ 

ଶୁଭ୍ର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଯାଏ ଝରି

କୃଷ୍ଣ ରଙ୍ଗ ଶାଢୀ, ପିନ୍ଧି ବିଭାବରୀ

ଲାଜରେ ଯାଏ ମଉଳି ।

ବାଳ ଭାନୁ ଆସେ ପୂରୁବ ଆକାଶେ

ପ୍ରକାଶି ସୁନେଲି ଖରା

ପଙ୍କଜ ବିକଶେ ପୀରତି ରଙ୍ଗରେ

କେତେ ସେ ଦିଶଇ ତୋରା ।

କୃଷ୍ଣଚୂଡା ଠାରୁ ନାଲି ରଂଗ ମାଗି

ଗ୍ରୀଷମ ଆସଇ ଧିରେ

ଶ୍ୟାମଳ ସବୁଜ ପଲ୍ଲବିତ ରଙ୍ଗେ

ଶ୍ରାବଣେ ବରଷା ଝରେ ।

ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ ସପ୍ତ ରଂଗ ମିଶି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଯେ ଆଙ୍କନ୍ତି

ବର୍ଣ୍ଣ-ବିଭବର ରୂପ ଛଟା ନେଇ

ସଭିଁଙ୍କ ମନ ମୋହନ୍ତି ।

କୃଷ୍ଣାଙ୍ଗ ସ୍ଵାକ୍ଷରେ ମେଘର ଗର୍ଜନ

ଚମକେ ତହିଁ ଚପଳା

ଘଡ଼ଘଡ଼ି ଶବ୍ଦେ ପ୍ରକମ୍ପିତ ଧରା 

ମୟୂର କରଇ ଖେଳା ।

ଶରତ ଆସଇ ଧବଳତା ନେଇ

କାଶତଣ୍ଡୀ ପରଶରେ

ଆକାଶେ ଭାସଇ ଧବଳ ବଉଦ 

ବୋଇତ ଯେହ୍ନେ ସାଗରେ ।

ଧବଳ ତୁଷାର ସ୍ପର୍ଶରେ ହସଇ

ଶୀତଦିନେ ଆମ ଧରା

ବସନ୍ତ ଆସିବ ମଳୟ ବହିବ

ଜଗିରହେ ବସୁନ୍ଧରା ।

ବସନ୍ତ ଆଣଇ ରଂଗର ପସରା

ସାଥିରେ ଆଣେ ସେ ହୋଲି

ରଂଗ ବେରଙ୍ଗର ଅବିର ଉଡ଼ଇ

ହସେ ଧରା ମନ ଖୋଲି ।

ବର୍ଣ୍ଣିଳ ଧରଣୀ ନିତି ହସୁଥାଏ

ଶୋଭାର ନୂତନ ରଙ୍ଗେ

କେତେ ରଂଗ ନେଇ, ରଚେ ସେ ଶୃଙ୍ଗାର

ପ୍ରକୃତିର ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ।