ବିବାହ

ଯେତେବେଳେ ତୁହିଁ କିଶୋର ଥିଲୁରେ

ଦେଖିଥିଲୁ ତୁ ସପନ,

ବିବାହ ନ କରି ଦେଶସେବା କରି

ବିତାଇ ଦେବୁରେ ଦିନ ।

ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷା କରି ନ କରି ଚାକିରୀ

ଧରି ହାତରେ କଲମ,

କବି ତୁ ହୋଇବୁ କବିତା ଲେଖିବୁ

ବିରହ-ବେଦନା-ପ୍ରେମ ।

ଅନ୍ୟାୟଠୁଁ ତୁହିଁ ଦୂରରେ ରହିଣ

ନ୍ୟାୟର ପଥରେ ଚାଲି,

ସଭିଙ୍କର ତୁହିଁ ପ୍ରିୟପାତ୍ର ହୋଇ

ଦୁଃଖଶୋକ ଯିବୁ ଭୁଲି ।

ଦେଶସେବା ତୁହିଁ କଲୁରେ ଜୀବନ

ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷା ତୁହିଁ କଲୁ,

ଚାକିରୀ ନ କରି କବିଟିଏ ହୋଇ

ପ୍ରେମ କବିତା ଲେଖିଲୁ ।

ଅନ୍ୟାୟଠୁଁ ତୁହିଁ ଦୂରରେ ରହିଲୁ

ସର୍ବ ପ୍ରିୟପାତ୍ର ହୋଇ,

ବିବାହ ବନ୍ଧନ ଏଡ଼ି ନ ପାରିଲୁ

ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ ତୁହିଁ ।

ସମାଜରେ ଯେବେ ଜନ୍ମିଛୁ ଜୀବନ

ସତ୍ୟ ଏହା ଚିରନ୍ତନ,

ବିବାହ କରିବୁ ଦୁଇ ଭାଗ କରି

ତନ-ମନ-ଧନ-ପ୍ରାଣ ।

ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନେ ଚଳିବାକୁ ହେବ

ଏହା ସାମାଜିକ ପ୍ରଥା,

ବିବାହ ବନ୍ଧନ ସାର୍ଥକ ନ ହେଲେ

ଜୀବନଟା ହୁଏ ବୃଥା ।