ଭ୍ରାନ୍ତ ପଥିକ

ହେ ଭ୍ରାନ୍ତ ପଥିକ !

କି କାରଣେ ହୁଅ ପଥ ବଣା ?

ଅଗମ୍ୟ ଜଟିଳ ପଥ

ଜାଣି କିବା ହେଉଛ ଅଜଣା ?

କିବା ତୁମ ନୟନ-ଅୟନେ

ଅଦୃଶ୍ୟରେ ଥାଇ କିଏ

ମାୟାର-ଅଞ୍ଜନ ବୋଳି

ଆଖିଥାଉଁ କରିଦେଲା କଣା ?

ତୁମେ କି ପାରୁନ ଦେଖି

ଚ଼ତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ଖାଲି କଣ୍ଟାଝଣ୍ଟା

ବଣ ଆଉ ପାହାଡ଼-ପର୍ବତ,

ତୁମେ କି ପାରୁନି ଶୁଣି

ସେ ପଥରେ ହିଂସ୍ର ଆଉ ବିଷଧରଙ୍କର

ବିକଟ ଚିତ୍କାର ଆଉ

ଫୁ..ଫୁ..କାର ଧ୍ବନି

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ହୁଏ ନିନାଦିତ ।

ଯଦିବା ଚାଲିବ ତୁମେ

ଜୀବନର ଆଶା ନେଇ

ସେ ସବୁକୁ ଖାତିର ନକରି

ସହିବହୁ ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା,

ତଥାପି ବି ହାରିଯିବ

ବନ୍ଦୀ ହେବ ମହାକାଳ-ପାଶେ

ନ ପାଇବ ଜୀବନର

ଶେଷ ଇପ୍ ସିତ ଠିକଣା ।

ତେଣୁ ତୁମେ ହେ ଭ୍ରାନ୍ତ ପଥିକ!

ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି

ଯଥାଶୀଘ୍ର ଫେରିଆସ

ସେ ଦୁର୍ଗମ ପଥୁଁ

ଯିବାଆମେ ଭିନ୍ନ ଏକ ପଥେ,.            

  ଲୟରଖି ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ।