ବାପା

ସୁନେଲି ସକାଳ ଆଶାରେ ,

ପରସ୍ତ ପରେ ପରସ୍ତ 

ରାତ୍ରୀର ପ୍ରହର ଖୋଲି ,

ଉଜାଗର ଯିଏ ରହିଯାଏ ,

ଅୟୁତ ଇଚ୍ଛାକୁ ଆୟତ୍ତରେ ରଖି

ମାପି ଚୁପି ବାଟ ଚାଲୁଥାଏ ।

ନାରିକେଳ ସମ ଉପରେ କଠିନ

ଭିତରେ ସେନେହ ଧାରାଟିଏ ,

ଜଗତରେ ନାହିଁ, କିଏ ତାଙ୍କ ପରି

ହସ ଓ ଲୁହର ସାଥିଟିଏ ।

ସନ୍ତାନ ହିତେ ଅଭୟ ସନ୍ତକ

ଅଟେ ସିଏ ପରା ବାପାଟିଏ,

ଯାହାର ମନରେ , ମସ୍ତିଷ୍କରେ 

ଚିନ୍ତାରେ, ଚେତନାରେ 

ଅହରହ ଘୂରିବୁଲେ 

ଅନେକ ସମସ୍ୟା ଓ ତା'ର ସମାଧାନର

ଛିଣ୍ଡା-ଅଛିଣ୍ଡା ଅଙ୍କମାନ ।

ଶୁଭାଶିଷର ଅଦୃଶ୍ୟ କାନ୍ ଭାସ୍ ରେ

ଯିଏ କଠୋରତାର ରଙ୍ଗ ମାଖିଦିଏ,

ସିଏ ଅଟେ ପରା ବାପାଟିଏ।

ସେହି ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ 

ଆଜି ମୁଁ ଲେଖୁଛି 

କ୍ଷୁଦ୍ର କବିତାର ଧାଡ଼ିଟିଏ ।

ନିଜ ଆଖିର ନିଦ ବିକି, 

ଅଦରକାରୀ ସ୍ଵପ୍ନ ବି କିଛି କିଣାଯାଏ ,

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ଏ ସଂସାରରେ ,

"ବାପା" ହେବାଟା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ ।