ଅଫେରା ବସନ୍ତ

ଫଗୁଣ ଫେରିଛି ଧରଣୀ ହସୁଛି

ଆମ୍ବ ବଉଳର ସାଥେ

ହଳଦୀ ବସନ୍ତ ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ

କୋଇଲି ଗାଉଛି ପଥେ ।

ମହମହ ବାସେ ପଲ୍ଲୀ କୁଞ୍ଜ ବନେ

ଶେଫାଳୀ ଶିମିଳି ମଲ୍ଲୀ

ପଦୁଅଁ ଚାହିଁଛି ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ ଦେଇ

ସବିତା କିରଣେ ମେଲି ।

ଫଗୁଣର ରଙ୍ଗ ଅବିର ଅର୍ପଣ

ରହିଛି କି ଚିରସ୍ଥାୟୀ

ଜୀବନ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗାୟିତ ଦିନେ

କେବେ ସେ କାଳିମା ନେଇ ।

ଦିନ ପରେ ଦିନ ଗଡି ହୁଏ ମାସ

ଆସେ ପୁଣି କେତେ ବର୍ଷ

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସଂସାର ପୁସ୍ତକେ

ଫର୍ଦ ଲେଉଟାଏ ବିଷ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ତାଡନା ବର୍ଷାର ଛଳନା

ସବୁ ଚାଖିଛି ଏ ଦେହ

ଶୀତର ପ୍ରକୋପ ଜାଡର ଚାପୁଡା

ଭରିଛି ମନରେ କୋହ ।

ଋତୁ ପରି ଆମ ଜୀବନ ବଦଳେ

କେତେ ରଙ୍ଗ ଢ଼ଙ୍ଗ ରୂପେ

ଶୈଶବ ବାଳୁତ ଯୌବନ ସରିଲେ

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଟାଣଇ କୋପେ ।

ଲୋଭ ମୋହ ସବୁ ହିସାବ ଦିଅଇ

କେତେ ଥିଲା କେତେ ଗଲା

ଯାହା ବଳି ଅଛି ଖୁଚୁରା ଜୀବନେ

ସିଏ ବି ଅମାପ ହେଲା ।

ଋତୁର ରାଜୁତି ତିଷ୍ଠି ରହି ନାହିଁ

ରହିବ କି ଏ ଛାର ପ୍ରାଣ

ଅଭିନୟ କରି ବାହୁଡିବେ ବଳେ

ମୁଁ ସେହି ମଣିଷ ଜାଣ ।

 

ଶେଷ ବସନ୍ତର ଠିକଣା ମୁଁ ଏବେ

ଖୋଜୁଛି ଜୀବନ କାଳେ

ଖେଳିବି ଅବିର ଶେଷ ଫଗୁଣର

ଶୋଷ ଯିବ ଗଙ୍ଗା ଜଳେ ।

ଏମିତି ଜୀବନ ଟଳମଳ ଆଜି

ଭାସୁଛି ଜଞ୍ଜାଳ ତୀରେ

କାଳ ହାତ ଠାରି ସେ କୂଳେ ଡାକୁଛି

ମାୟା ପାଶେ ଟାଣି ନେବ ଧୀରେ 

ଆଉ ତା ପରେ ।