ଅନନ୍ତ ପିପାସା

ଶୁନଶାନ ଆକାଶରୁ ମାଟି

ନିଥର ,ନୀରବ, ନିଃଶବ୍ଦ 

ବାୟା ଚଢେଇଙ୍କ କିଚିରିମିଚିରି 

ପୁଣି ମୃଦୁ କୋଳାହଳ , 

ପତ୍ରଝଡା ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛର

ବୁକୁଫଟା କରୁଣ ସୀମାହୀନ ସ୍ବର

ଶୁଖିଲା ଘାସଗଛ ତଳେ ଯାହା

ଅଳସୀ ସଂଧ୍ୟାର ଅଶ୍ରୁତର୍ପଣ ।।

ଉଦାସ ବଉଦମାନଙ୍କ ଟଣାଓଟରା

ସକାଳରୁ ସଂଜ 

ପୁଣି ରାତିର ନୀରବ ପ୍ରହର ,

କଂଚାଳିଆ ଜହ୍ନରାତି

ମ୍ଳାନ ଓ ମଉନ 

ଅମାବାସ୍ୟାର ବହଳିଆ ଅନ୍ଧକାର ଠାରୁ

ଆହୁରି ଘନ, ଆହୁରି କୃଷ୍ଣ ,

ହଜିଯାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର

ଦିକିଦିକି ପାହାନ୍ତିଆ ତାରା

ଆକର୍ଷଣହୀନ କଅଁଳ ପବନ ।।

ମଧୁର ସମ୍ପର୍କର ଲମ୍ବା ଡୋର

ବିଶ୍ବାସର ନଟେଇରୁ ଲମ୍ବି ଲମ୍ବି ଯାଏ ସିନା

ପହଞ୍ଚି ପାରେନା ମୁକୁଳା ଆକାଶ

ଛୁଇଁ ପାରେନା ଜହ୍ନ, ତାରା ;

ସନ୍ଦେହର ଅନାବନା ଗଛ 

ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ମେଲେ

ଖିଲି ଖିଲି ହସେ ସମୟର ପାଳଭୂତ

ବାଡିପଟ ଉଈହୁଙ୍କା ନାକଟେକେ ,

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ରଙ୍ଗିନ ଆବରଣ  

ଏକ ଖିଆଲି ମନର 

କିଛି ସ୍ବପ୍ନ, କିଛି ସ୍ମୃତି ଓ କିଛି ବାସ୍ତବତାର  ।।

ତୁଟିଯାଏ ମୋହ କାଗଜ ଡଙ୍ଗାର

ଓହ୍ଲାଇ ଯାଏ ସବୁ ଚଂଚଳତା

ଡେଇଁପଡେ ଯେତେ ବାଚଳାମୀ

ଅଥଳ ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭକୁ ,

ମାଡି ଆସେ ମେଘ ,ଢାଙ୍କିଯାଏ ଛାଇ

ବର୍ଷିଯାଏ ଅସରା ଅସରା

ଅନ୍ବେଷଣର ଅନନ୍ତ ପିପାସା

ଘୂରିବୁଲେ ଏ କୂଳ ସେ କୂଳ

ଲିଭିଯାଏ ଛବି 

ମଉଳିଯାଏ ମାନଚିତ୍ର ଜୀଇଁବା ର

ଝାପସା ଲାଗେ ଅକ୍ଷ୍ୟାଂଶ ,ଦ୍ରାଘିମା 

ଅସମତଳ,ଅସଂଲଗ୍ନ

ଓ ଅସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ରେଖାର ।।

 

ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଲୁହ ଓ ଅସରନ୍ତି କୋହକୁ

ହାତ ପାପୁଲିରେ ଜାବୁଡିଧରି

କ୍ଳାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନର ନିର୍ଯ୍ୟାସ ଖୋଜୁଥିବା 

କଙ୍କାଳସାର ମଣିଷଟିଏ

ତଥାପି ଖୋଜିଚାଲେ 

ଉତ୍ତର ମେରୁ, ଦକ୍ଷିଣ ମେରୁ 

କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ ଚେଷ୍ଟାରେ ପାଦ ଥାପେ

ପାଇବାକୁ ମଧୁର ଶବ୍ଦଟିଏ

ଛାତିର ଦର୍ପଣରେ ଦେଖିବାକୁ 

ପ୍ରୀତି ଓ ମୈତ୍ରୀର ସୁନ୍ଦର ଚିତ୍ରପଟଟିଏ ।।