ଅମୃତ ମୟ ଉତ୍କଳ (୪)

ଏହି ମୋ ଉତ୍କଳ     ଆର୍ଯ୍ୟ ଗୈାରବ ର

      ପୁତ ପୁଣ୍ୟ ଭୂମି ଯାର

ମହିମା ବିସ୍ତାରେ     ଗମ୍ଭିରେ ଝଙ୍କାରେ

     ଗୀତ ଦିଗ ଦିଗାନ୍ତର ।

ଯାର ଜ୍ଞାନାମୃତ      ପାନରେ କୃତାର୍ଥ

     ହୋଇଛି ଜୀବନ ମୋର

“ଯାର ତେଜ” ଦେଶେ ଦେଶେ ବିଭାଷିତ

      ହୀରା ସମ ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ ।

ମହାରଥି “ମହା-     ବାହୁ”ବୀରମଣି

      ପ୍ରତାପେ ଅରାତି ଥରେ

ଚଣ୍ଡାଶୋକ ଯହିଁ     ଧର୍ମାଶୋକ “ହୋଇ

    ଗଲେ” ୟେ ଜାତି ଦର୍ପରେ ।

ଐର ଖାରବେଳ     ଗଙ୍ଗବଂଶ ବୀର

       ଉତ୍କଳ ଇତିହାସରେ

ରଖିଛି ପାଇକ   ମହତ୍ଵ ଅମୃତ

  ପ୍ରଭା ଦେଶ ଦେଶାନ୍ତରେ ।

ତାପଙ୍ଗ ଗଡର     ଦଳବେହେରା କି

       ଜଇ ରାଜଗୁରୁ ପରି

ବକ୍ସି ଜଗବନ୍ଧୁ      ଉତ୍କଳ ମାଟିର

      ରଖି ଯାଇଛନ୍ତି ଶିରୀ ।

ଏ ମାଟିର ପୁଅ     ସୁବାଷ ବୋଷ

      ଜନ ନାୟକ ନେତାଜୀ

ପରାଧୀନତା ର     ବିଦ୍ରୋହୀ ବୀର

      ପ୍ରାଣ ଦେଇଛି ବିସର୍ଜି ।

ବୀର ଜୟସ୍ତୂପ     ଗୌରବ କେତନ

     ଉଡ଼େ ଅବନୀ ମଣ୍ଡଳେ

କବି ଗୀତ “ସଂକୁ-     ଚିତ” କହିବାକୁ

    ତା ବୈଭବ ଏହି ଗୀତରେ ।