ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ-୧

ସ୍ଵଧିନ ଭାରତ ଅମୃତ ଉତ୍ସବ ପଞ୍ଚସ୍ତରି ବର୍ଷ ଭୋଗ

ତଥାପି ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଅନଗ୍ରସରତା ସଙ୍ଗେ ନୂଆ ନୂଆ ରୋଗ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର ମହୁରୀ

ବିଳାପ ମୂର୍ଛନା ରୋଳେ ମୁଖରିତ ବିଷ ବଳୟ ବିସ୍ତାରି ।

ଖାଦ୍ୟାର୍ଥେ ଜୀବନ ବିକଳେ ଦେଖି “ଆଖି ପାଣି ଆଖି ଭିତରେ

ମାରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ” ମୁଦ୍ରାସ୍ପିତି ଧଳା ହାତୀ ଖାଏ ବସି ଉପରେ

“ଗୁହାରି ବା କା ଆଗରେ

କରିବୁ”କହିଲେ ବିପଦ ଏମିତି ନକହିବା ଭଲ ଏଠାରେ ।

କଂକାଳ ଦୁର୍ବଳ ମଣିଷ ଜୀବନେ ସ୍ଵାଧିନତା ଏକ ଭେଳିକି

ଭଳି ଲାଗୁଅଛି ସଂସ୍କୃତି ଗଲାଣି ଜାଳ କାଠ ସମ ଚୁଲିକି

ଛେଳି ଅଡୁଆ ମାଳିକି 

ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥୁଗୁନ୍ଥୁ ଛେଳି ଫୁଲ ଖାଏ ଘର ଯାଉଅଛି ଦୁଲୁକି ।

ପବନେ ଉଡଇ ଜାତୀୟ ନିଶାଣ ସ୍ଵାଧିନତା କେତେ ଦୂରେ

ଯାହା ଥିଲା ତହୁଁ ଦୈନ୍ୟତା ଅଧିକ ଖାଲି ଯା ରଙ୍ଗ ବଦଳେ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗ ସପନ

ସପନେ ରହିଲା କଂକାଳ ବିକଳ ଉପଭୋଗ କରେ ସୈତାନ୍ ।

ଲଗାମ ଛଡା ଏ ଘୋଟକ ପ୍ରକାର ଦଉଡେ ବଜାର ଦର

ଖାଉଟି ମୁଣ୍ଡରେ ଅକାଳ ଚଡକ କରେ ବିବ୍ରତ ଅସ୍ଥିର

ନୌକା ନାଉରୀ ବିହୀନ 

ସମ ଟଳମଳ ଅଗାଧ ଜଳରେ କାହିଁ ଆଉ ପରିତ୍ରାଣ ।

ଚିନ୍ତା ଚେତନାର ସମାଧି ଉପରେ ଉଡୁଛି ଏ କେଉଁ ନିଶାଣ

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରେ ଛଟପଟ ହୁଏ ଏଠାରେ ଅନେକ ଜୀବନ

ତଥାପି ମନେ ଉତ୍ସାହ

ଜାଗି ଉଠେ କେଉଁ ନିଭୃତ କନ୍ଦରୁ ଅମୃତ ଉତ୍ସବ ପ୍ରବାହ ।

ସମାଜ ଅଥର୍ବ ନିଶ୍ଚଳ ନିରବ କରେ କହ କେଉଁ ମାନ୍ଧାତା

ରିତିମତ ଏକ ଚକ୍ରାନ୍ତେ ଜୀବନ ଏଇ କିବା ସ୍ଵାଧିନତା

ଲୋଡା ନାହିଁ ଏଇ ନୀତି

ବଞ୍ଚିବାର ପଥ ଅନ୍ଧାରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ନାହିଁ ଯହିଁ ଗତି ମୁକ୍ତି ।

ଜାଗରେ କଂକାଳ ଜାଗରେ ଦୁର୍ବଳ ଯାଗ ଭୋକି ଶୋଷି ରଙ୍କି

ଛିଣ୍ଡାଇ ଦିଅରେ ସ୍ଵାର୍ଥପରତାର ଶୃଂଖଳ ଦିଅ ରେ ଭାଙ୍ଗି

ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତ ମାତା

ରଚିବା ପାଇଁକି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବୟବ ଉଡାଇ ଦିଅ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ।

ଏକ ମନ ଏକ ଐକ୍ୟ ଭାବ ଭୋଳେ ଜାତୀୟ ଝଣ୍ଡାର ତଳେ

ସ୍ଵାର୍ଥକୁ ଆହୁତି ମନବୃତି ଯେବେ ଅଛିତୋର ହୃଦୟରେ

ୟେ ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ

ଖୋଲିଦେଉ ଆଖି ଆଦୃତ ହେଉରେ ସତେକି ହେବ ସମ୍ଭବ ।