ଆଶାର କିରଣ

ଆଶାଥିଲା ମୋର ସ୍ଵପ୍ନ ଚୋରେଇବା 

ଦାବି କରି ମଧ୍ୟ ହେଲା ନି ପୁରା,

ସ୍ଵପ୍ନ ଦୁନିଆର ନୁଆଁ କଳିକା ମୁଁ

କଢି କଢି ଅନ୍ତରରେରେ ଭରା ।

ସ୍ଵପ୍ନରାଇଜ କୁ ଚାଲିଯିବି ଦିନେ

ଭେଟି ପାରିବେ ନି ମତେ କେହି ଜମା,

ଶରୀରରୁ ନ ହେଲେ ମନରୁ ମୁଁ

ଦେଖେଇ ନାରୀର ପ୍ରତିମା ।

ସୁପ୍ତ ଦୁନିଆର ଅବିରତ ପଥିକ ମୁଁ

ମୋ ଠାରେ ନାହିଁ କ୍ଳେଶ,

ଚାଲି ଚାଲି କି ଥକିବିନି କେବେ 

ଏହା ଅଛି ପୁରା ବିଶ୍ୱାସ ।

ସାଗର ମୁହାଣୁ ଫେରି ଯିବାର

ନାହିଁ ମୋର ଆଶାମୁଖ,

ଭିତରକୁ ଯାଇ ଗଭୀର ମାପିବା

ଏହା ମୋର ଅନ୍ତରର ସୁଖ ।

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ମଝିରେ ସମୁଦ୍ର

ମାପୁଛି ଲହରୀ ଉଚ୍ଚତା,

ହୃଦୟ ଭିତର ସ୍ନେହ ମମତାର

କିଏ ସେ ମାପିବ ଗଭୀରତା ।