ଆକାଶେ ଘନ ମେଘ

ସୁନୀଳ ଆକାଶେ ଯେବେ 

   ଘନ ମେଘ ଘୋଟି ଆସେ 

ପ୍ରକୃତିରେ ଏକ ଅପୂର୍ବ 

   ଚଞ୍ଚଳତା ସଂଚରେ ଦଶ ଦିସେ l

କବି ଟିଏ ଭାବନାରେ 

  ହଜି ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟି ରଚେ 

ଆନନ୍ଦେ ବିଭୋର ଚାଷୀ 

  ମୟୂର ପୁଚ୍ଛ ମେଲି ନାଚେ l

ଓଳି ତଳେ ବଢ଼ଇ 

   ଗହଳି ଚହଳି ବାଳୁତଙ୍କ ମେଳରେ 

କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ନାଚଇ 

   ତରଙ୍ଗେ ପବନ ବହଇ ଧୀରେ l

ରୁଣୁଝୁଣୁ ସୁରେ ବର୍ଷା 

    ଗଗନୁ ଯେବେ ଝରି ଯାଏ 

ସୁନ୍ଦର ପ୍ରାସାଦେ ମଧ୍ୟେ 

    ଚାହା ପକୁଡିର ଆସର ଜମିଯାଏ l

ହୃଦୟେ କାହାର ବଢାଏ 

   କମ୍ପନ ବର୍ଷାର ମୂଷଳ ଧାରା 

ଭଙ୍ଗା ଚାଳରେ ଗଳିତ ବିନ୍ଦୁକୁ 

   ସାଉଣ୍ଟୁ ବିତିଯାଏ ରାତି ସାରା l 

ପେଟର ନିଆଁକୁ ଶାନ୍ତ 

  କରିବାକୁ ଚୁଲିରେ ଧରୁନି ନିଆଁ 

ଆଖିର ତତଲା ଲୁହ 

  କହେ ନିର୍ଦୟ ହେଉ କିଆଁ l।