ଆହ୍ବାନ

ଆସିବେ ଆସିବେ କୃଷ୍ଣ ଡାକ ତୁମେ

ଆକୁଳରେ ସେଇ ପୂର୍ବପରି,

ତୁମ ଦୁଃଖ ହରି ନେବେ ବଶମ୍ବଦ

ହେବେ ପୁଣି ପ୍ରିୟ ସେ ତୁମରି;

ଯେତେ ଜ୍ବାଳା ,ଈର୍ଷା କେତେ ଭାବାବେଗ

ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦ୍ବୀ ପ୍ରବଳ ଜ୍ଵଳନ,

ସବୁ ଆଜି ରୂପ ଦିଅ କବିତାରେ

ଅଜ୍ଞାନ କି ଶାଣିତ କଲମ;

କବିତା ରେ ମଧୁ ନାହିଁ ଅଛି ତୀବ୍ର

ହଳାହଳ ମାରାତ୍ମକ ବିଷ,

ହୃଦୟରେ କାଳକୂଟ, ଦେବ କାହୁଁ

ସିଏ କେବେ ପ୍ରୀତିର ପୀୟୂଷ;

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଣିଷ ଆଜି କୁତ୍ସା ପ୍ରିୟ

କାହିଁ ସେଇ ଅମୃତ ସନ୍ତାନ,

ସୁସ୍ଥ ଭାବ ରାଜି ନାହିଁ ,ଓଷ୍ଠାଧାରେ ମଧୁ

ହୃଦୟରେ ଇଚ୍ଛା ନେବ ପ୍ରାଣ;

ଜଳୁନି ଖାଲି ବି ଦିନ, ରାତି ଜଳେ

ପ୍ରତିହିଂସା ଉତ୍ତପ୍ତ ଲାଭାରେ,

ଘାସ ଫୁଲ ମୃତ୍ୟୁ ଲଭେ, ହିସାବର

କଟାଛଟା ଗଣିତ ଖାତାରେ;

ଆରୋହଣ କରନାହିଁ, କଳ୍ପନା ଘୋଟକେ

ଆଖି ଖୋଲ ଜଗତର ଖେଳ,

କ୍ରନ୍ଦନ କରୁଛି ଶିଶୁ ପୀଡିତ ମହିଳା

ହତାଦରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆକୁଳ;

ଏତେ ଅଜ୍ଞ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁଷ୍ଟି, ତଥାପି

ତୋଳ ଯେ ରାଗ ହାହାକାର ଗୀତ,

କେବେ ହାଏ ସ୍ଵପ୍ନ ଭାଙ୍ଗି ଗାଇବ ଯେ

ସ୍ଵଚ୍ଛ ଏକ ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ !