पिसू...!

पिसू म्हंटल की

मला माझं बालपण आठवत

आठवणींच काहूर मनात

अलगद हळूहळू साठतंं..

आमची रैतीण चंद्रीी

तेव्हा मला उंद्री वाटायची

कारण उगाचच मायेची

ती भलती लगट करायची..

सारखं मला पिसू पिसू

म्हणून चिडवायची

वाटायचं मी सर्वात लहान

म्हणून ती पिसू म्हणायची..

आता त्याच जितकं नवल वाटत

तेचढंच तिचं कौतुकही वाटत

किती अज्ञानी होती ती अडाणी बाई

मला खरंच वाटायची माझी आई..

जसा विज्ञानाचा अभ्यास आला

तसा वेगळाच उलगडा झाला

आणि चंद्रीला उंद्री म्हणणं

किती घातक होत हे कळलं..

पिसू हा कीटक परजीवी

उंदीर मांजर इतर स्वस्तन प्राणी

हे तर पिसवांचं माहेर घर

आणि प्लेग सारख्या रोगाला आमंत्रण...

म्हणून आता चंद्रीचा राग

इतक्या वर्षांनी अनावर होतो

तरी पण चंद्रीला उंद्री

म्हंटल्याच समाधानही मिळतं...

चंद्रा ची चन्द्री जशी गेली

तशी उंद्री ची उंदिर नजरे आड झाली

शहरी जीवन नशिबी आलं

आणि पिसवांचं श्राद्ध घातलं गेलं..

आज पिसूचा प्रशांत झाला म्हणून

मला पिसू कोणी म्हणत नाही

कारण माया करणारी चंद्री नावाची

उंद्री पण कधी भेटत नाही...

खरंच काही काही गोष्टी नजरे आड होतात

पण बरंच काही शिकवून जातात

जाताना सारी पीडा जीवनातली

सोबत आनंदाने घेऊन जातात.!