पाऊलखुणा

पुढे पुढे चालता पावलागणिक   

मागे गडद उमटतील ठसे...  

कधी आसवांचे तुषार तर

कधी हसण्याचे फवारे कसेबसे... 

उसासे कंठात दाटलेले

वीतभर पोटाच्या खळगीसाठी... 

कधी ओंजळीत भूक घेऊन

लढायची असते लढाई अस्तित्वासाठी... 

प्रत्येक पाऊलवाट ही खडतर

अडखळणं आलंच आयुष्यात... 

कठीण परिश्रम आणि संघर्षाशिवाय

दारं यशाची उघडत नाही भविष्यात... 

नवख्या वाटेवर ओळख ती जुनीच

फक्त क्षणांचा भास ही थोडा खुळा... 

बाजी असते ती स्वतःशी लढताना कधी

आत्मसंन्मान ही लागतो पणाला काही वेळा... 

सुखदु:ख या नाण्याच्या बाजू दोन

त्याशिवाय जगण्याचा अर्थ अधूरा... 

थोड्या फार फरकाने सर्वांचे आयुष्य

हे असते जणू व्यावहारिक सुईदोरा..