पाखरू...

दाटीवाटीच्या रानात 

ऐकले गं पाखरू.. 

म्हणे, अबोल या जगात 

कसे मी वावरू ? 

    अडखळणाऱ्या संवादास 

    लागली की ग्रहण.. 

    विखुरलेल्या जाणिवांची 

    चिन्ह कशी सावरू ? 

भोळा समज त्याचा 

म्हणे, हक्काचेच जग.. 

ऐनवेळी साथ धूसर 

ही मन कशी पारखू? 

    प्राणपणाने तो वेडा 

    शोधू लागला ओलावा.. 

    इवल्याश्या मनात 

    किती क्षण साठवू ? 

थकला शेवटी जीव 

शोधत कस्तुरी दर्प.. !!

आता सांधतो स्वतःस 

वेचत संवाद हर्ष.... !!