मोराची ऐकून केकावली

राधेवर कृष्णाचा भारी जीव

वेणीत तिच्या माळतो फूल |

राधालाही हळूच आरशात पाहता

आपल्याच रुपाने पडे भूल | |१| |

मोराची ऐकून केकावली कृष्णही

येतसे तंद्रीतनं हळूच भानावर |

राधेला भास कुणीतरी बोलवते

आहे जणू हाक आली कानावर | |२| |

दोघांचे प्रेम होते अगदीच

अतूट दृष्ट लागण्या सारखे |

काही काळ त्यांना एकमेकांच्या

भेटीला व्हावेच लागले पारखे | |३| |

एकांतात बसुन राधेला ऐकावासा

वाटे श्रीकृष्णाचा मंजूळ पावा |

ऐकताच मंत्रमुग्ध सूर सारे काही

विसरून ती करी हरीचा धावा | |४| |

हे एक चित्र काव्य आहे ज्यात कृष्ण राधेच्या केसांत फूल माळतांना ती त्याला आरशात पाहून स्वतःलाच विसरून जाते! पण मोराच्या केकावली ने दोघं तंद्रीतनं भानावर येतात असा प्रपंच या काव्यातून मांडला आहे.दोघांचे अतूट प्रेम दृष्ट लागण्या सारखेच!