दादाचं वृक्ष
दादाचं वृक्ष
आडगावाला मज दादाचं वृक्ष
प्रेम सावली देई सर्वांना समान
आणि त्याला बिलगती पोरं सारी
नवं वळणात पडून नवी दिशा घेतं
ज्ञान प्रकाश पहाट येई जगण्यात
अडाणी अंधार दूर करी तया मार्गी
काट्याकुट्यातुनी वाढीत स्वतः अस्तित्व
हे दुःख साहून काढितो भाऊबंधास वाट
गावातील हसतात त्यास माणसे
हसे थोडे मित्रही तें हलाखीत मजेने
गेलें पुढे सोबती त्यास झुरवून
तरीही तो चाले दम धरून शांत
आणि अखेर होऊन मोठा वृक्ष
सुख सावलीत एकत्र करून सारे
फळे देतं गोडीची सावरत तयाना
प्रगतीत सोईचे दार दावित चालीतो
प्रेम जिव्हाळा खुलवत मनामनांत
पुन्हा नवीं पिढीसाठी बनवत नवी वाट
आजपण तसाच उभा असलेला
उन्हात सावली देण्यासाठी सदा