बोलके मौन

मन पाखरू जीवाचे शापित ढोलके होते

विरहात साजणीच्या काळीज पोरके होते ।।धृ।।

चोरून व्हायच्या भेटी त्या रम्य नदीच्या काठी

जणू बांधल्या असाव्या स्वर्गात रेशमी गाठी ।।

नजरेचा खेळ चाले बोलणे थोडके होते ।।१।।

उशिराच यायची ती नेहमी नवे बहाणे

लटकेच बोलतांना भलती कडे पहाणे ।।

कुणी मस्तकी भीतीचे ठेवले बोचके होते ।।२।।

मिटलेल्या पापण्यात एक स्वप्न लोपलेले

स्वप्नपूर्ती व्हावयाचे भाग्य होते झोपलेले ।। 

इतुकीच भेट व्हावी भाग्यात नेमके होते ।।३।।

हरिणी समान भ्याली मज भेटण्यास आली

'अंतिम भेट अपुली' बस एवढे म्हणाली ।।

संसार भातुकलीचा का चूल बोळके होते?।।४।।

हा क्रोध लटका नाही डोळ्यात आसवे होती

साहलेल्या वेदनांची निःशब्द प्रचिती होती ।।

दृष्टीत भाव प्रेमळ नि मौन बोलके होते ।।५।।