बाप

 

हिरव्या शेतीचं बाप नेहमीच

सपान बघत आलाय

बरसनारा पाऊस मात्र

त्याच्या डोळ्यातूनच जास्त गेलाय

रान तयार करून चातकानंतर

हाच बघतो पावसाची वाट

अन् वा-याच्या ओघात वाहून जातं

गच्च भरलेले काळं आभाळ दाट

एकदाचं मग आभाळ

पाऊस होऊन वाहू लागतं

शेत सारं बापाचं माझ्या

गढूळ पाण्यात पोहू लागतं

मातीला ओल देऊन

पाऊस जातो दुरदेशी.

पेरणीच यंत्र घेऊन

ओलांडल्या जातात गावच्या वेशी

कोरडवाहू वावरात मग

हिरवी कोंबं  डोकं काढतात

बिर- बिर पावसासंगे

ब-यापैकी पिकं वाढतात

कमी- कमी होत जाऊन

पाऊस तुटक वागू लागतो

बाप हजारदा कुस बदलून

रात्रं- रात्र जागू लागतो 

भरात आलेली पिकं

सुकून अंग टाकू लागतात

बिचारी मग पाण्यावीना

मरेपर्यंत जगू लागतात

बाप सारं पहात असतो

खोलवर गेलेल्या डोळ्यातून

काय मिळल या विचारानं

मुठभर राशीच्या खळ्यातून