अनोळखी

जीवनाच्या प्रवासात

बरे वाटते जगायला,

अने पुटे चढवत

अनोळखी अशा नात्याला...! १.

विवंचना तरी किती-ह्या

प्राण ओझ्यात वाकलेले,

वाटे साराच गोंधळ!

अर्ध्यावर येता कळलेले...! २.

पाहताना आरशात

मुखवटा भासे मला,

फोडूनी काच लज्जेची

काढावे बाहेर स्वत:ला...! ३.

अन् गूढ चिंतनात

शेवटी बरे वाटते स्वत:ला,

असे अनोळखी जीणे

खरे वाटते प्रत्येकाला..! ४.