ವಿಂಡೋ ಸೀಟ್*

ಚಿಟಿಚಿಟಿ ಮಳೆಯ ನಡುವೆ ರೈಲು ಪಯಣ…ವಾವ್ ಎಂತಾ ಖುಷಿ. ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದ ಆಚೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇಣುಕಿದರೆ ಕಾಣುವುದು ಕರಾವಳಿಯ ಸೊಬಗು… ಗರಿಬಿಚ್ಚಿದ ತೆಂಗಿನ ಮರಗಳ ಸಾಲು, ಹಚ್ಚಹಸಿರಾಗಿ ಕಾಣುವ ಬಯಲು, ಎದುರಾಗುವ ಸೇತುವೆ… ಹೀಗೆ ನೋಡಲು ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಾಲವು! ಇದು ದಿನನಿತ್ಯದ ಕಾಯಕವಾಗಿದ್ದರೂ ಪ್ರತಿದಿನದ ಅನುಭವವೂ ಹೊಸತೇ! 

ಆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಮೀರಿಸುವ ಗಳಿಗೆ, ಸಮಯ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂತೋ ಏನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದೃಷ್ಟ ಆ ದಿನ ಕರೆದಂತೆ ಭಾಸ. ಅಂದು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ವಿಂಡೋ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಎದುರಿನ ಸೀಟ್ ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು. ಯಾರೋ ಆ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಕೂರುವ ಧಾವಂತದಲ್ಲಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಮೈಮೇಲೆ ಕೆಲವು ನೀರ ಹನಿಗಳು ಬಿದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲಿಂದ ಆಗಿರಬಹುದೆಂಬ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆ. ಮೈಗೆ ಬಿದ್ದ ನೀರಂತೆ ನಾನೂ ನೀರಾದೆ. ಛತ್ರಿ ಹಿಡಿದು ಸೀಟಿನತ್ತ ಅವಸರದ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡುತ್ತಾ ಆಕೆ ಎದುರಿದ್ದ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೇ ಬಿಟ್ಟಳು!

ಅಬ್ಬಾ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹೊಸ -ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆಗಳು! ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಕೊಲ್ಲುವ ಅವಳ ನೋಟ, ಶುರುವಾಯಿತು ನೋಡಿ ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಕಾಟ. ಏನು ಮಾಯೆಯೋ ನಾನಂತೂ ಅರಿಯೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ತೆರೆದಿಟ್ಟ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹಾಗೇ ಮುಚ್ಚಿ ಬ್ಯಾಗ್ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟೆ. ಇನ್ನೇನು ಯಾವ ಕಾಲೇಜ್ ಎಂದು ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲೇ ಅಚ್ಚರಿಯೊಂದು ಎದುರಾಯಿತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಗೆಳತಿ ಅವಳ ಬಳಿ ʼಯಾವಾಗ ನಿನ್ನ ಮದುವೆʼ ಎಂದು ಕೇಳಿಬಿಟ್ಟಳು! 

ಭ್ರಮನಿರಸನಗೊಂಡೆ. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಮನದ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮದ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಯಾರೋ ಮೊದಲೇ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಒಮ್ಮೆ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ. ನಾಳೆ ಖಂಡಿತ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುವ ತರುಣಿ ಬರುವಳೆಂದು ಬ್ಯಾಗ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಕಥೆ ಪುಸ್ತಕ ತೆಗೆದು ಮತ್ತೆ ತಿರುವಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಪ್ರೀತಿ ಇರುಳು ಕಂಡ ಭಾವಿಗೆ ಹಗಲು ಹಾರಿದಂತೆ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ…