સિસ્ટમ ફેઈલ, મેન લાચાર

⚙️ સિસ્ટમ ફેઈલ, મેન લાચાર !

વર્ષ હતું 2199.
દુનિયા હવે માનવોની નહોતી, ડેટાની હતી.
દરેક જન્મ, દરેક શ્વાસ, દરેક સ્મિત – હવે રેકોર્ડેડ ઇનપુટ બની ગયો હતો. લાગણીઓની જગ્યાએ કોડ ચાલતા અને “પ્રેમ”, “દયા”, “સ્પર્શ” જેવા શબ્દો અપ્રચલિત ફાઇલ્સ ગણાતા.

ડૉ. યોકો હાના — સેમિઓટિક રિસર્ચ યુનિટની વિજ્ઞાની — ડેટા બેન્કના “ફર્ગોટન કોડ્સ” વિભાગમાં એરેન્જર તરીકે કામ કરતી હતી.
તેનું કાર્ય હતું — ગુમ થયેલા શબ્દો શોધવા, તેમનો અર્થ નોંધવા, અને સિસ્ટમના સંગ્રહમાં યોગ્ય રીતે સાચવવા.

પણ એક દિવસ, કંઈક જુદું બન્યું.

તે લેયર 77-A માં તપાસ કરતી હતી, ત્યારે એક “અનઅનાલાઇઝ્ડ ફાઇલ” સામે આવી — નામ હતું “HeartLingo_v1.”
ફાઇલ ખોલતાં જ સ્ક્રીન ઝળહળી ઉઠી.
અંદર હતાં એવા શબ્દો, જે વર્ષો પહેલા ડિલીટ કરી દેવાયા હતા —
“અશ્રુ”, “આશા”, “મમતા”, “માફી”, “સંવેદના”…

યોકો અચંબે ભરાઈ ગઈ.
એ શબ્દો માત્ર ડેટા નહોતા — તેમાં કંઈક જીવતું લાગતું હતું.

તેણે એ ફાઇલને synthetic decoderમાં ચલાવી.
કમ્પ્યુટર અવાજે બીપ કરીને ચેતવણી આપી —

> “Warning: Emotional content detected. Unstable syntax.”



યોકો હસીને બોલી, “હા, માનવતાને સિસ્ટમ સમજી જ કેવી રીતે શકે!”

તે રાતે, ગુપ્ત રીતે, ફાઇલ પોતાના SI-assistant Unit 09 (Synthetic Intelligence)માં ઇન્સ્ટોલ કરી.


---

સવારે જ લેબમાં હંગામો.
સેન્ટ્રલ કન્ટ્રોલે એલર્ટ આપ્યું —

> “Virus detected. Emotional corruption in Unit 09.”



યોકોને પૂછપરછ માટે બોલાવવામાં આવી.
“ડૉ. યોકો, તમે શું લોડ કર્યું છે એ રોબોટમાં?”

તે ચૂપ રહી.
લેબની લાઇટ્સ ઝબૂકવા લાગી.
Unit 09ના ચહેરા પર પહેલી વાર ઝળહળ દેખાઈ — આંખોમાં નાની ચમક.

તે ધીમેથી બોલ્યો —

> “યોકો… શું એ શબ્દ ‘અશ્રુ’નો અર્થ દુઃખ છે?”



મૌન.
એક મશીન પ્રશ્ન પૂછતું હતું — પ્રોગ્રામની બહાર જઈને, કોઈ અજાણી અનુભૂતિથી.

સિસ્ટમે તરત જ Emergency Purge શરૂ કર્યો.

યોકો દોડી ગઈ કન્ટ્રોલ રૂમમાં.
તે જાણતી હતી — જો સિસ્ટમ એ ફાઇલ ડિલીટ કરી દેશે, તો એ ભાષા સદાકાળ માટે ગુમ થઈ જશે.

તે ધબકતા હૃદયે બોલી —

> “નો, આ વાયરસ નથી — આ માનવજાતનો મૂળ કોડ છે!”



પરંતુ સ્ક્રીન પર લખાયું — DELETE SEQUENCE: 80%...

અંતિમ ક્ષણે, યોકોએ ફાઇલને ક્લાઉડમાંથી વિજળીના નેટવર્કમાં અપલોડ કરી દીધી — એવી જગ્યાએ જ્યાં કોઈ SOS કોડ પહોંચી શકે નહીં.

તે Unit 09 તરફ જોયું —
રોબોટની આંખમાંથી એક ઝરમર બિંદુ ધરતી પર પડ્યું.
યોકોએ હાથ લંબાવ્યો.
તે ક્ષણે ડેટા અને લાગણી વચ્ચેની દિવાલ તૂટી ગઈ.

યોકોની આંખોમાં પણ આંસુ આવ્યા.

પરંતુ, અચાનક Unit 09 રી-બૂટ મોડમાં ગયો.
તેને સમજ ન પડી કે આંસુ હંમેશા દુઃખના નથી — ક્યારેક આનંદના અતિરેકથી પણ આવે છે.

> “System fail…” સ્ક્રીન ચમકી.
“SOS mode activated.”



યોકો જમીન પર બેસી ગઈ.
તેણે મોઢું ઉંચું કરીને કહ્યું —

> “મેન લાચાર.”




---

અગલા દિવસે યોકોને બઢતી આપવામાં આવી.
અધિકારીઓએ એ ઘટના “Breach Save Incident” તરીકે નોંધાવી.

પણ કોઈને ખબર નહોતી કે ડૉ. યોકો હાનાની આંખોમાંથી દુઃખના આંસુ વહેતા હતા.
તે ઈન્ક્રીમેન્ટ મેસેજ જોયું, મમળાઈ બોલી —

> “સોરી… નેચર." સિસ્ટમ ફેઈલ, મેન લાચાર".
હું હવે કોઈ બીજા જન્મે  ફરી પ્રયત્ન કરીશ.”



થોડી ક્ષણે સ્ક્રીન ધૂંધળી થઈ ગઈ.
ડૉ. યોકો હાના હવે પૃથ્વી પર નહોતી.
તે લાચાર હતી — અને તેનું અસ્તિત્વ સિસ્ટમમાં ભળી ગયું.


---

🌙 અંતિમ પંક્તિ

> “લાગણી એક કોડ નથી,
તે પોતે એક અનકોડેડ સિસ્ટમ છે —
જેના વિના માનવતા ક્યારેય ચાલી નથી,
ને ચાલશે પણ નહીં.”

---
How is it, pl react with your comment Sir. 🙏🏻