સાચો જીવનસાથી

શહેરના એક જાણીતા હોલમા ગીત સંગીતની સ્પર્ધા યોજાય હતી. હોલ ચિક્કાર ભરેલો હતો. એક પછી એક ગાયક,l પોતાના ગીતોને રજૂ કરતા, અને શ્રોતાઓને ખુશ કરવાનો બેસ્ટ પ્રયત્ન કરતા હતા. સ્ટેજ પરથી જાહેરાત કરવામા આવી કે, "હવે પછીનું ગીત લઈને આવી રહી છે, મધુર કોકિલ કંઠી ગાયિકા, મિસ શ્યામા..." અને આખા હોલમા તાળીઓનો ગડગડાટ થયો.

જ્યારે એને સ્ટેજ પર આવી મોસમને અનુરૂપ ગીત ગાયું,"રીમ ઝીમ ગીરે સાવન," સમારંભમા રહેલા શ્રોતા અચંબિત થઈ ગયા. શ્યામાની મનમોહક અદા અને, સુરીલા અવાજમા, એટલા તો ડૂબી ગયા કે ગીત પૂરું થઈ ગયું, એની પણ ખબરના રહી, પૂરા શ્રોતા ગણે વન્સમોરનો નારો લગાવ્યો. ખરેખર શ્યામાના અવાજમા ખૂબ જાદુ હતો .એ જ્યારે ગાતી તો હવા પણ થંભી જતી. એના સુરીલા સુરનેમાણવા પંખીઓ પણ સ્થિર થઈ જતાં. આસપાસનુંમાહોલ સંગીતમય બની જતું. સ્પર્ધા પૂરી થાય છે. અને શ્યામાને વિજયી ઘોષિત કરવામા આવે છે. શ્યામાનો ઓટોગ્રાફ લેવાની લોકો પડાપડી કરતા હોય છે.

પણ શ્યામાનું ધ્યાન તો ખૂણામા ઉભેલ શ્યામ તરફ જાઈ છે.

બધાનીકળી જાઈ પછી શ્યામ શ્યામાને મળે છે. અને પોતે શ્યામા સાથે લગ્ન કરવામાગે છે. એ દિલની વાત શ્યામા સમક્ષ રાખે છે. શ્યામા થોડું વિચારે છે.પછી શ્યામને કહે છે. "મારા પર ઘણી જવાબદારીનો બોજ છે. એ તું ઉઠાવી શકીશ ?" અને પોતાની કહાની, શ્યામ આગળ, રજૂ કરે છે.

મારા પિતાનું અવસાન થયું ત્યારે હું કોલેજના છેલ્લા વર્ષમા હતી. મારા બે નાના ભાઈ બહેન અને માની જવાબદારી મારા શિરે આવી પડી. હું લગ્ન કરીશ પણ ભાઈ CA બને અને બહેન DR બને પછી. અને લગ્ન પછી મારી માતાને હુંમારી સાથે રાખીશ. બોલ તનેમારી આ શરત મંજૂર છે ?"

ત્યારે શ્યામ પણ એ વાતને મંજૂરીની મહોરમારે છે. પણ દિવસો ક્યાં બધા એક સરખા હોય છે! આપણે વિચારીએ કૈંક અને સમય પણ એનો પ્રભાવ દેખાડ્યા વગર ક્યાં રહે છે! શ્યામા સ્કુટી લઈને જતી હતીને, અચાનક સામેથી આવતી કારની ટક્કર લાગતા, તેને ઘણી બધી ઇજા ઓ થાય છે. અને આ એક્સિડન્ટમા તેનો એક પગ કપાઈ જાઈ છે. શ્યામા એકદમ હતાશ થઈ જાય છે.કેમ કે, બંને ભાઈ બહેનની ફિસ ભરવાનો સમય હતો. તે પોતે પણ કામ કરવા જઈ શકે એમ નહોતી.

શ્યામ કહે છે "શ્યામા ચિંતા ના કર આપણે બંને મળી નવી શરૂઆત કરીશું."

પણ ઈશ્વર બધા દરવાજા બંધ નથી કરતો. શ્યામ પણ એની જિંદગીમા ફરિશ્તા બનીને આવ્યો. શ્યામે બંનેની ફીસ ભરી.

અને શ્યામાની હોસ્પિટલનો પણ તમામ ખરચો ઉપાડી લીધો. અને થોડા સમયમા શ્યામાની તબિયત પણ બરાબર, થઈ જાય છે.

પણ એ પહેલાં જેવી ચંચળ નહોતી. ધીર ગંભીર બની ગઈ હતી. તેને એ વાતનો ડર સતાવતો હતો કે, શ્યામ એને છોડી નહિ દેને! તેનો ચહેરો આ ચાડી ખાતો હતો કે, તેના હદયમા ક્યાંક દર્દ છે. શ્યામ પૂછે છે, ત્યારે શ્યામા કહે છે કે, "તું મને છોડી તો નહિ દેને."

ત્યારે શ્યામ કહે છે, "સાગર ખારો છે તો શું નદી એને મળવાનું બંધ કરે છે ?શું કાંટાને જોઇને ગુલાબ ખીલવાનું બંધ કરી દે છે ? ચાંદમા દાગ છે શું ચકોર એને ચાહવાનું બંધ કરી દે છે ? નહિને ?પ્રેમ તો હદયથી હોય તારો એક પગ મને જિંદગીમા ક્યાંય અડચણ રૂપ, નહિ થાય."

શ્યામનો આવો, ઉતર સાંભળી, ઈશ્વરના, શુક્રાના, અદા કરે છે. વર્ષો પછી આજે શ્યામાની તપસ્યા ફળી હતી .એની મહેનત રંગ લાવી હતી. ભાઈ CA બની ઞયો અને બહેન DR.અને શ્યામ અને શ્યામા એ પ્રભુતામા પગલાં પાડ્યા. શ્યામે સાચા જીવન સાથી બની પુરવાર કરી આપ્યું. ત્યારે શ્યામા એ સાબિત કરી બતાવ્યું કે, દીકરી ટેન્શન નહિ પણ ટેન સન ‌બરાબર છે.