અજાણ્યો રોગ ~એક વ્યથા હજાર અટક્ળ.

એક વ્યથા ~ હજાર અટકળ

 શરીરમાં તો વેદના છે,
પણ નામ કોઈ આપે નહીં,
ડોક્ટર કહે, બધું ઠીક છે,
અને મન પૂછે — શાંતિ કયાં ગઈ?

 કેટલાં ટેસ્ટ, કેટલાં રિપોર્ટ,
 કેટલાં ડોઝ દિવસ-રાત,
 પણ દર્દ છે એવી ભાષામાં,
 જ્યાં નથી કોઈ શાંતિ પાઠ।

 શ્વાસ શંકા કરે છે શ્વાસ પર,
દિલ ધબકે અજાણી ચિંતા પર,
હૃદય જાણે એ જૂનો સાથી,
આંખ ઝાબકે તો ધ્રાંસકો પડે।

 સ્નાયુઓ કહે, “હવે થાક્યાં,”
 આંખ કહે — “કેવું કાળું, હવે તે ભાળું?” અડવીતારા મનના મોરપિચ્છાં નીચે, ચળકતું નથી હવે કોઈ રાશ્મિ વાળું।

 લોકો કહે “બેસો સઘળું, છે મનગડંત!” તન માનવાનું કે — “એવું કશું નથી તને!” પણ દર્દે તો ઘરો ભરેલા ભીતર,
સાવ ચુપચાપ પડખા ભરી વસવાટ ભરે।

 પુછું અડધી રાત્રે તારા પાસે —
“આવી શાંતિ છે ક્યાં, આ શરીર પાસે?” તરા હસીને કહે— “શાયદ,
આ રોગ છે,
 ‘અસ્તિત્વ છે તો આવે’… પણ ખરો!”

 હવે દરેક ધડકનનો અર્થ બદલાયો, હસવું પણ લાગે એક શટકનો ભાર,
મન માંકડું બની પૂછે રોજ સવારે — “કેમનું રહ્યું આ જીવન તારું બાપલિયા?”

 ફરિયાદના હવે કોઈ જવાબ નથી,
માત્ર શ્વાસ થકી પ્રશ્નોની જ છે લય, શરીર યાત્રા કરે છે શંકાની સોય લઈ, અને આત્મા ફફડી, ગઝલ બનાવે ફાંકડી।

 ન Diagnosis મળ્યું, ન ઉપચાર મળ્યો,
પણ જીવતો રહ્યો, રોજ થોડું વધારે,
હવે રોગને નામ નથી આપતો,
કેવી રીતે જીવું — એ જ મુંજવણ મોટી, રાત છે ધૂકડી… અને સફરની તૈયારી છે બાકી।