મારી આંખનું રતન

એક નાનકડી કિલકિલાટ કરતી પરી આવી,

         આખુંય ઘર જાણે ખીલી ઉઠ્યું એ નાદથી.

કાલોઘેલો ને મીઠડો એ કોયલ સમો અવાજ,

         તેની એ નટખટ હરકતોથી સૌને પજવતી.

એ ઉઠે ને સવાર સુધારી દે હસીને સૌની ,

         પૂરા તોફાનો મચાવી ને એ શાંતિથી પોઢી જાય.

મીઠી નિંદર માણતી એ વ્હાલી લાગે,

         પ્રેમથી ચુમી લેવાનું સૌનુ મન થઈ જાય.

નાની છે પણ વાતો છે એની બહુ મોટી,

         સોનેરી છે એના સપનાઓ ને સહેલ કરવી છે મોટી.

દિવસો ગયા ને વર્ષો જવા લાગ્યા,

         મારી નાનકડી ઢીંગલી મોટી થઈ ગઈ.

મારી એ દીકરીની ફિકર શરૂ થઈ ગઈ,

        કેવુ હશે એનુ ભાગ્ય ને કેવી હશે જિંદગી?

લાડકોડથી ઉછરેલી દીકરીને કેમ કરવી અળગી,

          તનમાંથી એ દિલને કેમ કરીને જુદું કરવું?

આ નટખટ છોકરી ના શોખ કદી પુરા થશે... કે...,

         કળી એ મારી ખીલતા પહેલા જ મુરઝાઈ જશે.

પણ આ તો રસમ છે એક દુનિયાની,

        દીકરીને કરવી પડે પરાઈ એ છે રીત સવાઈ,

પણ દીકરાઓ એક વાત ધ્યાન રાખજો,

        એ પણ હતો એક પિતાના કાળજાનો કટકો.

ના કદી એનુ દિલ દુભવીશ તુ મારા દીકરા,

      તારા ઘરે પણ જ્યારે દીકરી આવશે....

      તારો પણ એ બની જશે આંખનો સિતારો...