'કલ્પાંત દેતા રાત દિન'

ન્હોર ઊંડી ઘાતના, આઘાત દેતા રાત દિન, 

મુજ ખુશીને ખેરવી, કલ્પાંત દેતા રાત દિન.

જિંદગી રળિયાત માની મોજથી હું જીવતી,

છાંયડાં વેરણ બની, ઉત્પાત દેતા રાત દિન.

તાકમાં બેઠા નગરના લોક લઇ તલવાર ભઇ,

દૈવ રૂઠ્યે, આજ ઝંઝાવાત દેતા રાત દિન.

ગઇ ખરી, પરવા સકલની હાથ પકડે કો' હવે?

ડૂકતાં માનવ્ય, ઉલ્કાપાત દેતા રાત દિન.

આ જગત મિથ્યાં ગણી, 'શ્રી' ઈશ શરણ ગ્રહતી રહી!

નાથ તો દર્શન હવે સાક્ષાત દેતા રાત દિન !